راهنمای تحصیل در ایالات متحده ی امریکا - 2

راهنمای تحصیل در ایالات متحده ی امریکا - 2

دنباله ی نوشتار را بخوانید ...

ویزا برای تحصیل در ایالات متحده

کی باید درخواست ویزای دانشجویی کنم؟

در اسرع وقت اقدام کنید. عموماً، این یعنی به محض اینکه تصمیم گرفتید در چه دانشگاهی به ادامه تحصیل بپردازید و فرم رسمی I-20 که نشان دهنده پذیرش شما در آن دانشگاه است را دریافت کردید. (چنانچه دانشجوی بورسیه هستید، باید فرمDS-2019  را از سازمان بورس دهنده خود دریافت کنید. DS-2019 فرمی است که نشان می دهد شما در برنامه آنها شرکت می کنید و باید هنگام درخواست مورد استفاده قرار دهید.)

بر اساس مقررات ویزای ایالات متحده، ویزاها را نمی توان بیشتر از 120 روز قبل از تاریخ شروع برنامه آموزشی مندرج در فرم I-20 یا DS-2019 صادر کرد—به هر حال، شما باید به محض دریافت فرم I-20 یا DS-2019 در خصوص ویزای خود اقدام کنید. اگر روند اخذ ویزا را بیشتر از 120 روز قبل از تاریخ شروع برنامه تحصیلی خود به اتمام برسانید، کنسولگری یا سفارت ایالات متحده، ویزای شما را نگه خواهد داشت و زمانی که به 120 روز قبل از شروع برنامه رسیدید، آن را صادر خواهد نمود.

برای تقاضای ویزا به کجا مراجعه کنم؟ روند تقاضای ویزا به چه نحوی است؟

معمولاً دانشجویان با مراجعه به سفارت یا کنسولگری ایالات متحده در کشور زادگاه یا کشور محل اقامت خود در خصوص اخذ ویزا اقدام می کنند. اما چون در حال حاضر ایالات متحده هیچ کنسولگری یا سفارتی در ایران ندارد، درخواست برای ویزای ایالات متحده در داخل ایران امکان پذیر نیست. دانشجویان و پژوهشگران ایرانی باید از طریق کنسولگری هایی اقدام کنند که کارمندان فارسی زبان آشنا به نظام و اسناد و مدارک آموزشی ایران دارند. در حال حاضر، این کنسولگری ها شامل آنکارا در ترکیه؛ ابوظبی در امارات متحده عربی، و دبی در امارات متحده عربی است.

عموماً باید برای حضور در مصاحبه مربوط به اخذ ویزا از قبل وقت بگیرید، هزینه های درخواست را بپردازید، و فرم های تکمیل شده درخواست ویزا و سایر اسناد و مدارک پشتیبانی را با خود به جلسه مصاحبه ببرید. به هر حال، این رویه در دفاتر کنسولی مختلف متفاوت است، بنابراین باید برای کسب اطلاعات دقیق تر با آنها تماس بگیرید. می توانید لینک های فعلی به وب سایت های کنسولگری ها و سایر اطلاعات مفید راجع به روند اخذ ویزا را در وب سایت زیر پیدا کنید. http://www.unitedstatesvisas.gov/.

برای حضور در مصاحبه مربوط به ویزا چه مدارکی را با خود بیاورم؟

فرم های دولتی ایالات متحده که در حال حاضر باید برای درخواست ویزا تکمیل کنید، شامل DS- 156، DS- 157 (برای برخی از متقاضیان نه همه آنها) و DS – 158 است. همه این فرم ها باید کاملاً به زبان انگلیسی تکمیل شود و با درج نام شما، آن گونه که در گذرنامه و سایر اسناد و مدارک انگلیسی زبان شما نوشته شده است، امضاء گردد. اطمینان حاصل کنید که حتماً به همه سؤالات مندرج در فرم ها پاسخ داده باشید، در غیر این صورت فرم ها را از شما قبول نمی کنند—چنانچه در خصوص نحوه پاسخگویی به سؤالات تردید دارید از دفتر کنسولی سؤال کنید.

همچنین اسناد و مدارک زیر نیزلازم خواهد بود:

·     فرم I-20 یا DS-2019. این فرمی است که از دانشگاه یا سازمان بورس دهنده خود دریافت کرده اید و مؤید پذیرش شما در رشته یا برنامه تحصیلی مربوطه است. چنانچه فرم I-20 دارید، دقت کنید که حتماً صفحات 2 و 5 را تکمیل کنید، صفحه 2 را امضاء نمایید، و قبل از بردن آن به مصاحبه، دقت کنید که تاریخ مقرر برای رسیدن آن منقضی نشده باشد. چنانچه فرم DS-2019 را دارید، حتماً صفحه 2 را مطالعه کنید، تاریخ رسیدن را بررسی  و پایین صفحه 1 را امضاء نمایید.

·     گذرنامه. بررسی و اطمینان حاصل کنید که گذرنامه شما تا حداقل 6 ماه بعد از تاریخ مقرر ورود شما به ایالات متحده معتبر باشد، زیرا این یکی از پیش شرط های لازم برای صدور ویزا است. البته هر چه مدت اعتبار گذرنامه بیشتر باشد بهتر است، بدیهی است که اگر گذرنامه شما منقضی شود و شما ناچار به بازگشت به میهن باشید، مجبور خواهید بود گذرنامه خود را تجدید و قبل از بازگشت به ایالات متحده درخواست ویزای جدید نمایید.

·        رسید هزینه ها. قبل از حضور در مصاحبه مربوط به اخذ ویزا، شما باید هزینه درخواست ویزا، هزینه  SEVIS و احتمالاً هزینه های دیگری را بپردازید.

·     عکس. بهتر است این عکس توسط عکاسی گرفته شده باشد که تخصص او گرفتن عکس های گذرنامه است، زیرا این عکس نیاز به فرمت های بسیار ویژه ای دارد (که در ذیل شرح داده شده است).

همچنین باید اسناد و مدارک پشتیبانی (که در ذیل شرح داده شده است) را با خود بیاورید تا کارمند کنسولگری بداند که باید برای شما ویزای دانشجویی صادر گردد.

شرایط لازم برای عکس ویزا چیست؟

عکس ویزا باید حداکثر شش ماه قبل از تاریخ درخواست برای ویزا گرفته شده باشد. باید 50 میلی متر باشد و باید زمینه سفید یا سفید مایل به خاکستری داشته باشد، و عاری از هر گونه عامل منحرف کننده باشد. ناحیه سر باید حداقل 50 درصد از عکس را در بر بگیرد.

در اکثر موارد، سر شما باید بدون کلاه یا سربند باشد؛ اما سربندی که شما معمولاً به دلایل مذهبی می پوشید عموماً قابل قبول است. سربندی که شما به دلایل دیگر می پوشید قابل قبول نیست. چهره شما باید به اندازه کافی قابل رؤیت باشد تا ثابت کند که عکس متعلق به خود شما است و عکس شخص دیگری نیست.

من/همسرم به دلایل مذهبی چادر/مقنعه/حجاب می پوشم/می پوشد. آیا این برای عکس ویزا امکان پذیر است؟

مقنعه یا روسری که به دلایل مذهبی پوشیده می شود معمولاً قابل قبول است مشروط به آنکه فرد قابل شناسایی و چهره او در عکس کاملاً قابل رؤیت باشد، از جمله خط موی روی پیشانی. روبند، چادر یا مقنعه ای که کلیه قسمت های مهم صورت را بپوشاند قابل قبول نیست، زیرا لازم است که هویت شخص واضح باشد. اما، بدانید که هم کنسولگری کشور شما و هم فرودگاه محلی که شما از طریق آن وارد ایالات متحده می شوید، کارمندان خانم دارند و محل های خصوصی ویژه ای وجود دارد که که در آنها می توان هویت افرادی که به دلایل مذهبی یا فرهنگی مایل نیستند چهره خود را به افراد نا محرم نشان دهند را شناسایی نمود.

مهمترین معیارهایی که کارمندان کنسولگری در تصمیم گیری راجع به اعطاء/عدم اعطای ویزا مد نظر قرار می دهند چیست؟

کارمند کنسولگری باید قانع شود که متقاضی در درجه اول با هدف ادامه تحصیل به ایالات متحده می رود، واجد شرایط علمی لازم برای شرکت در برنامه تحصیلی مورد نظر است، از بودجه کافی برای تکمیل تحصیلات خود برخوردار است، و فقط می خواهد طی مدتی که برنامه تحصیل خود را به اتمام می رساند در ایالات متحده بماند.

چگونه ثابت کنم که من واقعاً قصد دارم به عنوان دانشجو به ایالات متحده بروم و حائز شرایط علمی لازم برای برنامه تحصیلی مورد نظر هستم؟

وظیفه کارمند کنسولگری این نیست که بر کار دانشگاه آمریکایی که شما را پذیرفته است نظارت کند—همین که شما فرم I-20 را دریافت کرده اید تا حدود زیادی نشان می دهد که شما حائز شرایط علمی لازم برای ادامه تحصیل در رشته مورد نظر هستید. اما کارمند کنسول گری باید بررسی و اطمینان حاصل کند که فرم I-20 بر اساس، به عنوان مثال، اسناد جعلی یا پذیرش برحسب اشتباه کارمند مربوطه، صادر نشده باشد. بنابراین، شاید بهتر باشد که کارنامه مقاطع تحصیلی گذشته (ترجمه شده به زبان انگلیسی و تأیید شده توسط دارالترجمه های رسمی) و کارنامه های آزمون ها را با خود بیاورید، تا بهتر و راحت تر بتوانید پیشینه خود را به اثبات برسانید. همچنین باید انتظار داشته باشید که از شما خواسته شود که خلاصه ای از برنامه های تحصیلی خود را ارائه دهید.

بخشی از آمادگی علمی، تسلط به زبان انگلیسی در حدی است که برای شرکت در برنامه تحصیلی مورد نظر شما لازم است. اگر شما پذیرش مشروط دریافت کرده اید و یا برای ادامه تحصیل در رشته زبان انگلیسی به ایالات متحده می روید، بدیهی است که پیش شرط های مربوط به تسلط به زبان انگلیسی کمتر خواهد بود. بسیاری از کارمندان کنسولگری ها، به خوبی زبان های دیگر را می فهمند و به آنها تکلم می کنند، اما در صورت لزوم مترجم شفاهی در اختیار شما قرار خواهد گرفت—به خاطر داشته باشید که اگر بتوانید به زبان انگلیسی ارتباط برقرار کنید، به نفع شما خواهد بود. اگر برنامه دانشگاهی شما مستلزم تسلط به زبان انگلیسی باشد، کارمند کنسولگری به احتمال قوی مصاحبه رابه زبان انگلیسی برگزار خواهد کرد و ممکن است از شما بخواهد اطلاعاتی را به زبان انگلیسی بخوانید و بازگو کنید.

برای اثبات اینکه بودجه کافی برای تکمیل تحصیلات خود دارم، چه مدارکی را با خود بیاورم؟

باید ثابت کنید که شما، (یا اسپانسر یا بورس دهنده شما، اگر شخص دیگری هزینه شما را می پردازد) برای تأمین هزینه تحصیل شما در ایالات متحده پول کافی دارد. قاعده کار این است که شما باید با ارائه سند و مدرک ثابت کنید که کل بودجه لازم برای تأمین مخارج شما (اعم از شهریه تحصیلی، هزینه های زندگی، ایاب و ذهاب و سایر هزینه ها) برای سال اول موجود است، و بتوانید با ارائه مدارک کافی در خصوص بودجه هایی که از منابع قابل اطمینان انتظار می رود، به نحو منطقی توجیه کنید که چگونه می خواهید مابقی بودجه لازم برای اتمام برنامه تحصیلی خود را تأمین کنید. (متقاضیان ویزای M-1 باید مدارک لازم مبنی بر داشتن بودجه لازم برای کل دوره تحصیلات خود را ارائه دهند.)

شما یا اسپانسر شما باید فرم «تعهد پشتیبانی» (affidavit of support”)  را به عنوان بخشی از روند درخواست ادامه تحصیل در دانشگاه مورد نظر تکمیل کنید. این فرم تضمین می کند طی مدت اقامت شما بودجه کافی برای رفع نیازهای شما موجود خواهد بود. باید این فرم را به همراه سایر اسناد بانکی تأیید شده به مصاحبه برای ویزای خود ببرید.

چنانچه اعضای خانواده خود را به ایالات متحده می برید، انتظار می رود از بودجه کافی برای رفع نیازهای آنها برخوردار باشید (به خاطر داشته باشید که بستگان دانشجویان نمی توانند به عنوان حقوق بگیر مشغول به کار شوند). اگر اعضای خانواده خود را در زادگاه خود ترک می کنید و خود برای ادمه تحصیل به ایالات متحده می روید، کارمند کنسولگری از شما خواهد پرسید طی مدتی که شما مشغول تحصیل هستید، چه کسی هزینه معاش خانواده تان را تأمین خواهد کرد.

معمولاً ضروری ترین اسناد و مدارک دیگر برای اثبات ادعای خود عبارتند از دفترچه های بانکی یا صورت حساب های مالی که حداقل سه ماه از داد و ستدها را نشان دهد؛ اطلاعاتی از بانک در خصوص مدت زمان افتتاح حساب و متوسط تراز آن؛ فرم های مالیاتی که نشان دهنده درآمد سالیانه باشد؛ شواهد و مدارک مربوط به سایر دارایی ها مانند مالکیت شرکت (مجوز شرکت)، ملک، سهام و غیره؛ و/یا اسناد و مدارکی که نشان دهد بورسیه به شما اعطا شده است.

چه نوع اسناد و مدارکی باید در بخش کنسولگری ارائه گردد که نشان دهد من بعد از اتمام تحصیلات خود در ایالات متحده به کشور زادگاه خود باز خواهم گشت؟

هر موردی کاملاً فردی است و شما باید به دقت فکر کنید که چگونه و از طریق چه تعهدی می توانید به بهترین وجه ممکن ثابت کنید که به کشور زادگاه خود باز خواهید گشت. برخی از اسناد و مدارکی که معمولاً مفید هستند عبارتند از اسنادی که ثابت می کنند شما یا خانواده بلافصل شما مشغول به کسب و کار ثابت و یا مالک خانه هستید؛ گواهی نامه های مؤسسات آموزشی داخل کشور؛ معرفی نامه از سوی یک مقام مسئول (مثلاً یک معلم) که مشارکت اجتماعی شما را نشان دهد؛ اسناد مالکیت زمین؛ گذرنامه منقضی شده که نشان دهد شما قبلاً هم به خارج از کشور سفر کرده و دوباره به میهن باز گشته اید؛ اسناد و مدارک خواهران و برادران که نشان دهد آنها هم قبلاً در خارج از کشور به تحصیل پرداخته اند و بعد به کشور باز گشته اند (گواهی نامه ها، مدارک تحصیلی، نامه هایی از کارفرمایان آنها، یا گذرنامه های فعلی آنها و غیره)؛ نامه ای از جانب کارفرمای فعلی شما مبنی بر این که تحصیلاتی که شما برای آن برنامه ریزی کرده اید برای آنها مفید خواهد بود؛ نامه ای از یک شرکت مبنی بر اینکه بعد از اتمام تحصیلات و بازگشت به میهن توسط آنها استخدام خواهید شد؛ و/یا نامه ای از یک شرکت مبنی بر اینکه بعد از بازگشت ممکن است شما را استخدام کنند و اینکه آنها نیاز به کارمندانی با تحصیلاتی دارند که شما در ایالات متحده دریافت خواهید نمود. 

مصاحبه من چقدر طول خواهد کشید؟

زمان موجود برای کارمند کنسولگری برای مصاحبه با شما بسیار کوتاه خواهد بود (شاید یک الی سه دقیقه) زیرا حجم درخواست های ویزا که روزانه باید در کنسولگری ها ی ایالات متحده مورد رسیدگی قرار گیرد بسیار زیاد است. به لحاظ این محدودیت های زمانی، کارمند کنسولگری ممنون خواهد شد اگر اسناد و مدارک خود را خوب سازماندهی کنید و به سؤالات او پاسخ هایی مختصر و مفید دهید. 

اگر دیر درخواست کرده باشم یا رسیدگی بیشتر از آنچه انتظار می رفت طول بکشد و من ویزای خود را به موقع دریافت نکنم چه اتفاقی خواهد افتد؟

اگر چنین موردی پیش آید، دو راه حل خواهید داشت. می توانید از دانشگاه خود درخواست کنید که نامه ای را فکس و در آن قید کنند که شما می توانید بعد از تاریخ مندرج در فرم I-20 خود در دانشگاه حضور یابید و آخرین مهلت را نیز ذکر کنند. راه حل دوم این است که از آنها درخواست کنید پذیرش شما را به ترم بعد موکول کنند.

چرا روند صدور ویزا برای برخی از افراد بیشتر از دیگران طول می کشد؟

دانشجویانی که در رشته های علمی و فنی خاصی تحصیل می کنند در معرض بررسی های بیشتری قرار دارند. یا، احتمال دارد نام یک شخص ممکن است مشابه نام تروریستی باشد که اسم او در «فهرست سیاه» ایالات متحده ذکر شده است. فقط حدود 2 درصد از کلیه درخواست های ویزا مورد بررسی دقیق تر وزارت خارج ایالات متحده، روند «رایزنی مشاوره ای»، قرار می گیرد که زمان بیشتری طول می کشد.

یکی دیگر از دلایل احتمالی تأخیرها فقط این است که کنسولگری درخواست های اخذ ویزا زیادی برای رسیدگی دارد. حتی الامکان حوالی تعطیلات از اقدام برای اخذ ویزا خودداری کنید.

اگر ویزای برای من صادر نشود، دوباره کی می توانم اقدام کنم؟

اگر بخواهید، می توانید بلافاصله مجدداً درخواست شرکت در مصاحبه دیگری نمایید. اما باید اطلاعات جدیدی که در زمان اولین مصاحبه خود به کارمند کنسول گری ارائه نکردید (یا مدارک کافی برای اثبات آن نداشتید) را داشته باشید. قبل از اقدام مجدد، سعی کنید بفهمید چرا بار اول برای شما ویزا صادر نشد. آیا فرم I-20 ازطرف یک مؤسسه آموزش عالی معتبر دارید؟ آیا می توانید ثابت کنید که بودجه کافی برای تحصیلات شما موجود است، و شما قصد دارید بعد از اتمام تحصیلات به کشور زادگاه خود باز گردید؟

اطلاعات کلی در مورد هزینه ها و دانشگاه های آمریکا

آمریکا در دنیا بیشترین تعداد دانشگاه را  دارد. سال تحصیلی معمولا از سپتامبر شروع شده و در ماه می پایان می یابد. تحصیل در مقطع کارشناسی 3 سال،  کارشناسی ارشد در اکثر موارد دو سال و دکترا حداقل 3 سال تمام وقت می باشد. 

اولین قدم برای دریافت پذیرش تحصیلی پیدا کردن دانشگاه هایی است که رشته تحصیلی مورد نظر شما در آن ارائه می شود. پس از آن شما باید بدانید دانشگاه مورد نظر چه مدارکی برای ثبت نام از شما می خواهد و با فرستادن مدارک، در صورت واجد شرایط بودن می توانید پذیرش تحصیلی بگیرید. معمولا برای دریافت پذیرش تحصیلی از دانشگاه باید از حدود یک سال قبل از زمانی که برای شروع تحصیل در نظر دارید، اقدام نمایید. مهم ترین اقدام پس از آن، تخمین میزان هزینه های تحصیل و زندگی در آنجا می باشد زیرا برای دریافت ویزای تحصیلی شما حتما باید مدارکی داشته باشید که نشان دهنده توان مالی شما باشد.

برای دریافت پذیرش به مدرک زبان تافل حداقل 550 و یا LELTS حداقل 6.5 (در اکثر دانشگاه ها) و همچنین مدرک زبان GRE نیاز دارید. سایر مدارک مورد نظر دانشگاه نیز شامل مدارک تحصیلی قبلی شما، ریز نمرات در دوران تحصیل و ... می باشد که در وب سایت دانشگاه آنرا خواهید یافت. میزان هزینه های تحصیل بستگی به رشته تحصیلی، دانشگاه مورد  نظر و مقطع تحصیلی دارد. به طور معمول هزینه ثبت نام بین 8000 تا 20000 دلار در سال می باشد.

کالج در سیستم تحصیلی آمریکا

درباره کالج در سیستم تحصیلی ایالات متحده آمریکا

نویسنده: لوا زند

کالج چیست؟

اغلب از دو موسسه کالج(Community College) و دانشگاه(University) در ایران معنای واحدی دریافت میشود. کالجهای محلی که به طور محدود از سال 1901 در ادامه تحصیلات دبیرستانی به‌وجود آمدند امروزه به یکی از مهمترین پایه‌های تحصیلی کشور آمریکا مبدل شده‌اند و روز به روز بر کیفیت و کمیت آنها افزوده میشود. صرفنظر از تفاتهای ایالتی و برخی دروس، کالجهای منطقه‌ای دو هدف عمده را دنبال میکنند: آماده‌سازی نیروی کار فنی در کوتاه‌ترین مدت ممکن و آماده‌کردن دانشجویان برای انتقال به رده‌های بالاتر تحصیلی در دانشگاهها. برای ورود به بازار کار در بسیاری از رشته ها مانند کارهای دفتری، طراحی‌داخلی، آرایشگری، جوشکاری، مکانیکی، و برقکاری بسیاری از افراد ترجیح میدهند به جای دوره‌های طولانی مدت چهارساله از زمان بیشترین بازده را داشته و دوساله فارغ‌التحصیل شوند. کالج‌ها با فراهم‌آوردن امکانات فنی و آموزشی این افراد را بعد از دو سال با مدرک فوق دیپلم روانه بازار کار میکنند. برای مدرک فوق دیپلم گذراندن حداقل شصت تا شصت و شش واحد درسی اجباریست. همه دانشجویان باید دروسی در زمینه ریاضی، زبان انگلیسی، و یک زبان خارجی بگذرانند و بقیه واحد‌ها را نیازهای خاص آن رشته پر میکند.

ورود به کالج‌ها بسیار ساده‌تر از ورود به دانشگاه است. مدرک دیپلم دبیرستان از هرکشوری برای ثبت نام در این کالج‌ها کافیست. سپس امتحان ساده‌ای از ریاضی و زبان انگلیسی خواهید داشت که بر اساس نتایج آن سطح اولین کلاس ریاضی و زبان- که اجباری هستند- مشخص میشود.

اگر هدف دانشجو اخذ مدرک فوق دیپلم باشد برنامه واحد‌های آنها با دانشجویانی که قصد راهیابی به دانشگاه را دارند متفاوت خواهد بود. به این دلیل مشاوره با اساتید و مشاورین دانشگاه سودمند است. اگر هدف انتقال به دانشگاه باشد دانشجو باید حداقل شصت و حداکثر شصت و شش واحد درسی را در کالج بگذراند. یعنی دو سال از چهار سال دوره لیسانس را در کالج و دوسال بعد را در دانشگاه مقصد بگذراند. هرچند واحد‌ها و معدل لازم با توجه به رشته و دانشگاه مقصد متغیر است اما معمولا دانشجویان موظف به گذراندن تقریبا چهل واحد در حوزه‌های مثل جامعه‌شناسی و علوم انسانی، زبان انگلیسی، ریاضی و هنر هستند.

چرا مستقیم از دانشگاه شروع نکنیم؟

برای ورود به بسیاری از دانشگاهها باید امتحان تافل داد اما انتقال واحدها از کالج شما را از مشکل خلاص میکند. شهریه کالجها در مقایسه با دانشگاهها بسیار ناچیز است. شما میتوانید شصت واحد اولیه را با قیمت بسیار کمتری بگذرانید و برای ادامه دوره از وامهای دولتی-اگر واجد شرایط باشید- استفاده کنند. برخلاف دانشگاهها کالجهای منطقه‌ای تقریبا در همه شهرها وجود دارند. بنابراین این امکان هست که اگر با خانواده هستید در هزینه مسکن صرفه جویی کنید. از آنجا که بسیاری از دانشجویان کالجها شاغل هستند در کالجها واحدها در دوره‌های بسیار متنوعی ارائه میشود. این دوره‌ها شامل تمام ترم(هجده هفته‌ای) و هشت و شش هفته‌ای هستند. از سوی دیگر کلاسها در ساعتهای متفاوت ارائه میشوند و این به شما کمک میکند تا بدون اینکه لطمه‌ای به کارتان بخورد همه کلاسها را شبها یا آخر هفته بگذرانید. از طرفی کلاسهای کوتاه مدت به شما اجازه میدهد که در مدتی معین تعداد بیشتری کلاس بگذرانید. این سبک ارائه کلاسها برای افراد شاغل غنیمت بزرگی است که معمولا در دانشگاهها موجود نیست. اساتید کالج به اندازه اساتید دانشگاه سختگیر نیستند و این به شما فرصت خوبی برای بهبود معدلتان میدهد. از طرفی برای بسیاری از دانشگاهها که پذیرش مستقیم به آنها ساده نیست معدل خوب از یک کالج معتبر و یک تقاضانامه قوی برای پذیرش کفایت میکند.

چند نکته را به خاطر داشته باشید

معمولا ویزای دانشجویی برای دانشجویانی صادر میشود که قصد ادامه تحصیل در دوره‌های تکمیلی را دارند. بنابراین تقاضا برای ویزای تحصیلی برای کالجهای منطقه‌ای ممکن نیست هرچند بعضی از کالجها به طور محدود به تبادل دانشجو با کشورهای دیگر میپردازند. بهترین منبع برای کسب اطلاعات در این مورد وبسایت کالج است که شما باید در بخش دانشجویان بین‌المللی یا تبادل دانشجو به جستجوی اطلاعات بپردازید. اگر با ویزای دانشجویی در آمریکا اقامت دارید مشکل اجازه کار کردن در آمریکا را خواهید داشت و تنها اجازه کارهای نیمه وقت در داخل محوطه دانشگاه را دارید. توجه داشته باشید که وامهای دولتی برای کالجها بسیار محدودتر از دانشگاهها هستند و معمولا همه هزینه‌ها را شامل نمیشوند.

کالج مقطع آموزش عمومی بالاتر از سطح دبیرستان است اما نباید با دوره‌های چهارساله دانشگاهی مقایسه شود. مهمترین بخش شناسایی هدف است. اگر هدف فرد ورود به بازار کار در کمترین زمان ممکن است(مخصوصا در کارهای فنی که تجربه مهمترین نکته است) دورهای دوساله تخصصی کالج این امکان را برای فرد فراهم میکند که با کمترین هزینه وارد بازار کار شود. اما برای ورود به بازار کار فشرده و تخصصی بسیاری از مشاغل مانند پزشکی یا مهندسی کالج تنها میتواند نقطه شروع خوبی باشد به شرط اینکه به انتقال به دانشگاه معتبری منجر شود. همانطور که پیشتر توضیح داده شد کالج‌‌ها راه ورود به دانشگاهها را آسانتر میکنند و میتوان از آنها برای رسیدن به تحصیلات بالاتر در دانشگاههای معتبر استفاده کرد.

تحصیل در دوره‌ی دندانپزشکی در آمریکا

نویسنده: آذین ط.

دانشکده‌ی دندانپزشکی در آمریکا در مقطع تحصیلات تکمیلی است و برای گرفتن پذیرش در این مدارس و ورود به آن‌ها ابتدا یک سری تحصیلات مقدماتی لازم است. معمولاً رایج و میسر نیست که افراد از ایران برای ورود مستقیم به دانشکده‌ی دندانپزشکی به عنوان دانشجوی خارجی پذیرش بگیرند. معمولاً دانشجو یا از ابتدا تحصیلات مقدماتی را از آمریکا شروع می‌کند تا به مرحله‌ی تقاضای پذیرش در برنامه‌های مخصوص برای گرفتن مدرک برسد و یا این امکان هم هست که اگر از ایران مدرک لیسانس دارید بتوانید انتقال دهید و شرایط دیگر را، که در زیر ذکر می شود، هم مهیا کرده و سپس برای دانشگاه دندانپزشکی تقاضا کنید. در آمریکا حدود 55 دانشکده‌ی دندانپزشکی وجود دارد که برخی خصوصی و برخی دولتی هستند. (در کانادا این تعداد حدود 10 دانشکده است. برای اطلاعات بیشتر در مورد دانشگاه های کانادا به این سایت مراجعه کنید: http://www.dent.unc.edu/careers/prospective_students/canadian.htm

الف – نحوه‌ی آمادگی و تقاضای پذیرش برای کسانی که می‌خواهند از ابتدا از آمریکا شروع کنند

موارد زیر برای تقاضای پذیرش و ورود به دانشکده‌ی دندانپزشکی لازم است:

داشتنِ مدرک لیسانس – راه‌های متفاوتی برای تحصیل در رشته‌ی دندانپزشکی در آمریکا وجود دارد. معمول‌ترین آن این است که فرد یک مدرک لیسانس در یکی از رشته‌های تجربی از یکی از دانشگاه‌های آمریکا بگیرد و سپس برای رشته‌ی دندانپزشکی اقدام کند. لزوماً احتیاج نیست مدرک لیسانس از همان دانشگاهی باشد که قصد دارید برای رشته‌ی دندانپزشکی آن اقدام کنید. ولی باید در نظر داشته باشید که برخی از دانشگاه‌ها در رشته‌های تجربی قوی‌ترند و بیشتر مورد قبول دانشکده‌های دندانپزشکیِ خوب هستند. برای بعضی از دانشکده‌های دندانپزشکی داشتنِ مدرک لیسانس الزامی نیست اما به دلیل رقابتِ زیاد، داشتنِ این مدرک (و یا حتی مدارک بالاتر) شانس قبولی را زیاد می‌کند. هر چند که رشته‌ی تحصیلی در دوره‌ی لیسانس می‌تواند هر رشته‌ی مورد علاقه‌ی شما باشد ولی بیشتر دانشجو ها در رشته‌های زیست‌شناسی، شیمی و مشابه آن‌ها مدرک می‌گیرند. اگر رشته‌ی لیسانس فرد متفاوت از این‌ها باشد متقاضی می‌بایست درک کافی از دروسی چون زیست‌شناسی، شیمی، فیزیک، ریاضی داشته باشد (این درس‌ها را اضافه بر درس‌های لازمِ لیسانس خود برداشته باشد.) چراکه این درس‌ها هم در امتحان ورودی گنجانده شده‌اند و هم پیش‌نیاز ورود به رشته‌ی دندانپزشکی هستند. نمره‌های تحصیلی قبلی در اخذ پذیرش نقش مهمی دارد. معمولاً حداقل معدل 3.2 یا 3.3 از 4 برای پذیرش لازم است. برای خیلی از دانشکده‌های خوب که رقابت بیشتری بین متقاضیان وجود دارد معدل 3.5 به بالا مطلوب است. همچنین بهتر است که فرد در دوره‌ی لیسانس خود هر ترم حداقل 12 واحد داشته باشد که نشان دهد توانایی تحمل فشار درسی را دارد.

امتحان Dental Admission Test (DAT) : DAT یک امتحان سراسری در آمریکا (و کانادا) است که یکی از فاکتورهای مهم در پذیرفته شدن فرد محسوب می‌شود. این امتحان امروزه کامپیوتری برگزار می‌شود و متقاضی هر زمان که آمادگی داشته باشد می‌تواند این امتحان را در مراکز مشخص‌شده بگذراند و نتیجه را همان روز دریافت کند. نمره‌ی DAT از 30 است و شامل چند بخشِ زیر: علوم طبیعی (زیست‌شناسی، شیمی آلی و معدنی) ریاضیات Quantitative Reasoning و درک مطلب Reading Comprehension و قدرت درک تجسمی Perceptual Ability Test بخش درک مطلب برای کسانی که تسلط کافی روی زبان انگلیسی ندارند مشکل است و نیاز به تمرین بیشتر دارد چون شخص باید در زمان نسبتاً کوتاهی 3 مقاله‌ی بلند را بخواند، درک کند و به سؤال‌های مربوط پاسخ دهد.

Job Shadowing : در آمریکا از شخص متقاضیِ پذیرش ورود به دانشکده‌ی دندانپزشکی انتظار می‌رود که اطلاعات به نسبت کافی از این رشته داشته باشد. این اطلاعات را می‌توان با گذراندنِ یک دوره‌ی حدوداً 40ساعته در یک مطب دندانپزشکی به عنوان مشاهده‌کننده (Observer) و یا کار موقت به عنوان دستیار (Dental Assistant) به دست آورد.

توصیه‌نامه: حداقل 3 توصیه‌نامه لازم است مثلاً دو توصیه‌نامه از سوی اساتید دروس اختصاصی و یکی هم از یک مشاور مدرسه و یا دکتر دندانپزشکی که تحت نظر او کارآموزی کرده‌اید. توصیه‌نامه‌ها بسیار مهم هستند و باید از سوی کسانی نوشته شوند که شما را بشناسند و شایستگی و آمادگی شما را برای ورود به دانشکده‌ی دندانپزشکی توصیه کنند. بنابراین از همان ابتدای دوره‌ی لیسانس لازم است که دانشجو با اساتید خود ارتباط خوبی برقرار کرده و خود را به آنها بشناساند.

کارهای فوق برنامه: از موارد مورد توجه دیگر شرکت داشتن در کارهای فوق برنامه است نظیر فعالیت در انجمن‌های مختلف دانشجویی، کارهای داوطلبانه در داخل و یا خارج دانشگاه، تجربه‌ی مدیریتی، کارهای پزوهشی و یا کلاس‌هایی مثل سفال‌گری که در ارتباط با کار با دست‌هاست.

مرام‌نامه (Personal Statement): در مرام‌نامه فرد باید توضیح دهد که چرا رشته‌ی دندانپزشکی را انتخاب کرده است و چه تجربیاتی دارد.

زمان اقدام کردن (Apply): دانشجویانی که نمی‌خواهند بین دوره‌ی لیسانس و ورودشان به رشته‌ی دندانپزشکی فاصله بیفتد در تابستان سال سوم دوره‌ی لیسانس خود برای ترم پاییز سال بعد اقدام می‌کنند و حداکثر تا آن موقع هم باید امتحان DAT را بدهند تا نمره‌شان به موقع به مدارس مورد نظر فرستاده شود. معمولا زمان شروع فرستادنِ application اوایل ماه ژوئن است. توصیه می‌شود که متقاضی تا زمان مهلت اخذ مدارک صبر نکند و هر چه زودتر مدارک خود را برای بررسی ارسال کند چراکه ممکن است به رغم داشتن شرایط خوب ظرفیت دانشجوی دانشکده قبلاً توسط سایرین تکمیل شده باشد.

نحوه‌ی اقدام: متقاضی باید درخواست‌نامه‌ی اولیه به همراه مابقی مدارک را به سازمانی به نام AADSAS (www.aadsas.org) بفرستد و سپس این سازمان مدارک را به دانشکده‌های مورد نظر متقاضی ارسال می‌کند. برخی مدارس ممکن است یک سری فرم‌های ثانویه (Secondary Application) هم برای تکمیل مدارک به‌طور جداگانه برای متقاضی بفرستند.

مدت زمان تحصیل: دوره‌ی لیسانس معمولاً 4ساله و بعد آن خود دوره‌ی دندانپزشکی در اکثریت دانشکده‌ها 4ساله است. برخی چون University of Pacific دوره‌ی فشرده‌ی 3ساله دارند و یا همانند هاروارد دوره‌ی طولانی‌تر 5ساله دارند. برخی دانشگاه‌ها همچون University of Pacific برنامه‌های مخصوصی Predental Program))دارند که فرد به جای لیسانس می‌تواند یک دوره‌ی فشرده 2-3 ساله بخواند و بعد به رشته‌ی دندانپزشکی وارد شود.

http://www.pacific.edu/admission/academics/accel_programs/dental/index.asp

شهریه‌ی تحصیلی: شهریه‌ی دانشکده‌ی دندانپزشکی از دوره‌ی لیسانس خیلی بیشتر است و میزان آن بسته به خصوصی یا دولتی بودنِ دانشکده و یا مقیم ایالت بودن یا نبودنِ دانشجو و یا خارجی بودنِ وی بین 65هزار تا 200هزار دلار (برای کل 4 سال تحصیلی) متغیر است. این مبلغ جدای از هزینه‌های مربوط به خرج زندگی دانشجویی‌ست. اکثر دانشجویان دوره‌ی دندانپزشکی برای پرداخت هزینه‌های تحصیلی خود وام می‌گیرند. برای افراد مقیم آمریکا برخی وام‌های خصوصی و دولتی موجود است. برخی بورس‌های تحصیلی هم وجود دارند که معمولاً میزان‌شان خیلی کمتر از مبلغ شهریه است. در دوره‌ی لیسانس امکان کار برای افراد مقیم آمریکا در حین درس وجود دارد (اگر شخص مقیم آمریکا نباشد تنها در داخل دانشگاه اجازه‌ی کار دارد) اما در دوره‌ی دندانپزشکی به دلیل حجم زیاد درس‌ها زمانی برای کار جانبی باقی نمی‌ماند.

انتخاب دانشگاه دندانپزشکی: این انتخاب بستگی به نظر شخصی دارد. برای برخی محل زندگی مهم است و برای برخی دیگر میزان تأکید دانشکده بر روی پژوهش و یا ورزیدگی در کلینیک اولویت دارد. اگر شخص در نظر دارد که بعد از دوره‌ی دندانپزشکی تخصص بگیرد بهتر است که مدارسی را که از نظر سطح تحصیلی و پژوهشی رتبه‌ی بالاتری دارند، در نظر بگیرد. اطلاعات مربوط به دانشکده‌های مختلف را می‌توان از طریق اینترنت به دست آورد. چند سایت مفید:

http://www.adea.org/ http://www.ada.org/ http://www.aadsas.org/ https://aadsas.adea.org/aadsas2007/foreign.html http://www.predents.com/

ب – نحوه‌ی کار برای کسانی که از ایران مدرک DDS دارند و می‌خواهند این مدرک را در آمریکا بگیرند

تا چند سال قبل این امکان وجود داشت که با دادن چهار امتحان Board در آمریکا شامل دو امتحان National Dental Board و State Board و Bench Board ) این مدرک و اجازه‌ی کار را گرفت. ولی در حال حاضر در اکثریت یا تمام ایالت‌ها این روش برای دندانپزشک‌های خارجی میسر نیست و فرد باید 2 سال در دانشکده‌ی دندانپزشکی بخواند تا این مدرک را بگیرد. برای ورود به دانشکده هم نمره‌ی خوب تافل (Toefl) و Part I National Dental Board Exam - نیاز است. برخی دانشگاه‌ها ممکن است Part II را هم بخواهند. بعد از ورود هم فرد مانند بقیه‌ی دانشجوها باید در آخر امتحان State Board آن ایالت مربوطه را بدهد تا License آن ایالت را بگیرد. برای اطلاعات بیشتر به وب‌سایتِ دانشکده‌های دندانپزشکی در قسمت International Dental Studies (IDS) رجوع کنید. مثلاً

http://dental.pacific.edu/admissions1/IDS/default.htm

اطلاعات شهرها

آن اربر (Ann Arbor) - ایالت میشیگان

ایتاکا (Ithaca) - ایالت نیویورک

اوربانا - شمپین ( Urbana - Champaign) - ایالت ایلینوی

پیتسبورگ (Pittsburgh) - ایالت پنسیلوانیا

دالاس (Dallas) - ایالت تگزاس

سکرمنتو (Sacramento) - ایالت کالیفرنیا

سیاتل (Seattle) - ایالت واشنگتن

شیکاگو (Chicago) - ایالت ایلینوی

فیلادلفیا (Philadelphia) - ایالت پنسیلوانیا

مینیاپولیس (Minneapolis) - ایالت مینه سوتا

واشنگتن دی سی (Washington D.C)

اطلاعات دانشگاه ها

دانشگاه ایالتی اوهایو (The Ohio State University) در کلمبوس - ایالت اوهایو

دانشگاه ایلینوی (Illinois) در اوربانا - ایالت ایلینوی

دانشگاه تگزاس در دالاس (The University of Texas at Dallas) در دالاس - ایالت تگزاس

دانشگاه جرج واشنگتن (George Washington) در واشنگتن دی سی

دانشگاه درکسل (Drexel) در فیلادلفیا - ایالت پنسیلوانیا

دانشگاه رایس (Rice) در هیوستون - ایالت تگزاس

دانشگاه ساترن متودیست (Southern Methodist) در دالاس - ایالت تگزاس

دانشگاه ایالتی سکرمنتو (Sacramento) در سکرمنتو - ایالت کالیفرنیا

دانشگاه صنعتی ایلینوی (Illinois Institute of Technology) در شیکاگو - ایالت ایلینوی

دانشگاه کرنل (Cornel) در ایتاکا - ایالت نیویورک

دانشگاه مریلند (Maryland) در کالج پارک - ایالت مریلند

دانشگاه میشیگان (Michigan) در آن اربر - ایالت میشیگان

دانشگاه واشنگتن (Washington) در سیاتل - ایالت واشنگتن

سوالات عمومی – آمریکا

به طور کلی دانشگاه‌های آمریکا را چگونه طبقه بندی میکنید؟

دانشگاه‌های آمریکا به دو گروه ایالتی (state school ) و خصوصی(private school) تقسیم میشوند. دانشگاههای ایالتی معمولا بسیار ارزانتر هستند اما ممکن است برای پذیرش دانشجویان خارجی (international students) محدودیت ظرفیت داشته باشند. علاوه بر آن دانشگاههای آمریکا را میتوان برحسب اینکه مراکز تحقیقاتی هستند یا نه به دو گروه تقسیم کرد:

گروه اول دانشگاههایی هستند که درکنار تدریس مراکز تحقیقی هم هستند و دانشجویان مقطع دکترا قبول میکنند(Universities). دسته دوم دانشگاههایی هستند که تنها به تدریس میپردازند و دوره‌های دو ساله یا چهار ساله داشته و مدارکشان حد اکثر تا مقطع لیسانس است(Colleges). در آمریکا به تحصیلات تا مدرک لیسانس undergraduate program و بعد از آن (فوق لیسانس و دکترا) graduate program گفته میشود. اگر شما برای مدارک بالاتر از لیسانس تقاضا میکنید حتما باید به دسته اول تقاضا بفرستید. آخرین تقسیم بندی مربوط به تقسیم بندی سال تحصیلی است:ترمی(Semester System) و یک چهارمی(Quarter System). دانشگاه‌هایی که به صورت ترمی کار میکنند هر سال تحصیلی را از ابتدای سپتامبر تا آخر ماه می به دو ترم تقسیم میکنند که مشابه سیستم ایران است. در سیستم یک چهارمی سال تحصیلی به چهار ربع سه ماهه تقسیم میکند.

به چه روش‌هایی میتوان برای پذیرش گرفتن اقدام کرد؟

به طور کلی به دو روش میشود تقاضا فرستاد:

از طریق پست: در این روش شما فرمهای مربوطه را پر کرده و به همراه سایر مدارک لازم از قبیل ریزنمرات، توصیه نامه ها، مرامنامه، چک بانکی (هزینه تقاضا) و غیره میفرستید. فرمها را میتوانید از طریق وب سایت دانشگاه سفارش بدهید یا به اداره پذیرش(Admission Office) ایمیل بزنید تا فرمها برایتان با پست ارسال گردد. اکثر دانشگاهها فرمها را به صورت pdf در وب سایتشان گذاشته اند که میتوانید آنها را (پرینت)چاپ کرده و پر کنید.

روش آنلاین: این روش سریعتر و آسانتر از روش قبلی است. فرمهای تقاضا ومرامنامه به صورت آنلاین پر شده و فرستاده میشوند. در صورت داشتن کارت اعتباری معتبر هزینه تقاضا را هم میتوان به صورت آنلاین پرداخت کرد. اما ریز نمرات و توصیه‌نامه‌ها کماکان باید از طریق پست و در موعد مقرر فرستاده شوند.

انواع مختلف مدارک کارشناسی ارشد در آمریکا کدام است؟

به طور کلی دو نوع مدرک فوق لیسانس در آمریکا وجود دارد. مدارک حرفه ای (Professional Degrees) و مدارک تحقیقی(Research Degrees). بنا به رشته تحصیلی مدارک حرفه ای ممکن است نامهای متفاوتی داشته باشند. مثلا در رشته های مهندسی ممکن است Master of Engineering یا Master of Science in Engineering باشند. مدارک تحقیقی همه تحت یک نام Master of Science ارائه می شوند.

این دو مدرک چند تفاوت اصلی دارند:

1. پیش‌نیازها: برای مدارک حرفه ای دانشجویان احتیاج به نوشتن تز یا مقاله تحقیقاتی ندارند و تمرکز اصلی پروگرام روی گذراندن معمولا 30 واحد درسی و تمام کردن یک یا دو پروژه است. در مدارک تحقیقی دانشجویان ملزم به نوشتن یک پایان نامه تحقیقاتی هستند و معمولا باید یک مقاله تحقیقی نیز به چاپ برسانند و در عوض تعداد واحد درسی کمتری بر میدارند.

2. طول دوره تحصیلی: مدارک حرفه‌ای معمولا دوره ای یک ساله دارند اما مدارک تحقیقی دوساله هستند که دانشجویان سال اول را بیشتر با کلاسها و سال دوم را با تحقیق میگذرانند.

3. کمک‌های مالی: مدارک حرفه‌ای بیشتر به چشم یک سرمایه‌گذاری برای بالا بردن موقعیت کاری دیده شده و کمک‌های مالی کمتری دریافت میکنند (یا اصلا دریافت نمیکنند). کمکهای مالی دانشجویان عموما از بودجه تحقیقاتی میاید که استاد مربوطه برای یک موضوع خاص از دولت می گیرد. به علت اینکه مدارک حرفه ای کار تحقیقی انجام نمیدهند امکان برخورداری از این بودجه‌ها هم برای دانشجویان متقاضی مدارک حرفه‌ای فراهم نیست. ممکن است در حالت‌های خاص بخشی از شهریه به دانشجو بخشیده شود.

4. پذیرش گرفتن: دقیقا به این علت که خود دانشجو معمولا باید هزینه تحصیل مدارک حرفه ای را متقبل شود پذیرش گرفتن از این مدارک راحت تر از نوع تحقیقی آن است. علاوه بر این خیلی از دانشگاهها مدارک تحقیقی فوق لیسانس را فقط به صورت پیوسته با مدرک دکترا ارائه میکنند. اگر نمره های خیلی خوبی ندارید و امکان مالی یک سال شهریه دادن هم برایتان فراهم است این نوع مدارک حرفه‌ای میتوانند گزینه خوبی باشند.

5. اعتبار: هردو مدرک در آمریکا دارای اعتبار یکسان هستند و دانشگاه‌های طراز اول از هردو مدرک ارائه میکنند. تفاوت این دو مدرک نه در اعتبار آنها بلکه در نوع دانشجویانی است که جذب میکنند. دانشجویان مدارک حرفه ای بیشتر جذب بازار کار میشوند اما دانشجویان با مدرک تحقیقاتی بیشتر علاقمند به تحقیق و یا ادامه تحصیل در مقطع دکترا هستند.

6. پذیرش دکترا: اگر قصد ادامه تحصیل در مقطع دکترا را دارید مدارک تحقیقی گزینه بهتری هستند. چرا که در طی دوره تمرین تحقیق کردن خواهید کرد و با بسیاری از مهارتهای لازم برای موفقیت در مقطع دکترا آشنا خواهید شد. همین آشنایی ونیز مقالات تحقیقی شما در طی دوره فوق لیسانس شانس پذیرش در مقطع دکترا بالاترمی برد. هر چند که با هر دو مدرک میشود وارد مقطع دکترا شد.

از چه منابعی باید برای گرفتن اطلاعات استفاده کنم؟

اینترنت منبع بسیار خوبی است اما بهترین منبع شما افراد هستند. سعی کنید تا جایی که میتوانید با افراد مختلف ارتباط برقرار کنید. فارغ التحصیلان قدیم و دانشجویانی که در حال حاضر در رشته و دانشگاه مورد نظر شما تحصیل میکنند میتوانند اطلاعات بسیار ارزشمندی درباره دانشگاه، اساتید، شهر محل دانشگاه، شرایط اقامتی ، هزینه ها و مواردی از این دست به شما بدهند.

ایمیل زدن به اساتید دانشکده / رشته ای که به آن علاقمندید هم میتواند مفید باشد اما انتظار نداشته باشید که عده زیادی به شما جواب بدهند. اساتید معتبر به طور روزمره ایمیلهای متعددی از دانشجویان متقاضی از سراسر جهان دریافت میکنند و هر چند که این دسته اساتید همواره به دنبال گرفتن دانشجویان «خوب» برای انجام دادن پروره هایشان هستند، اما بالطبع وقت پاسخ دادن به همه – خصوصا آنهایی که فاقد سابقه تحصیلی خوبی هستند - را ندارند. به هر حال ناامید نشوید. ایمیلهایتان را مختصر و مفید نگه دارید و آنها را شخصی کنید. منظور از شخصی کردن ایمیل این است که هر ایمیل را جداگانه برای شخص مورد نظر تنظیم نمایید به جای اینکه یک ایمیل را برای تعداد زیادی از افراد بفرستید. ایمیلهای کلیشه ای حتما ندیده گرفته خواهند شد. اگر بتوانید با استادی ارتباط برقرار کنید که به قبول کردن شما به عنوان دانشجویش علاقمند شود احتمال قبولیتان خیلی بالا خواهد رفت. اما باید توجه کنید که قبولی نهایی معمولا توسط یک کمیته انجام میشود که آن استاد ممکن است جزو آن نباشد. علاوه بر آن مهم است که استاد مورد نظر منابع مالی کافی برای ساپورت کردن شما را داشته باشد. از فرستادن ایمیلهای هم زمان به چند استاد در یک دپارتمان جدا خود داری کنید. افرادی که با هم کار میکنند درباره این ایمیلها با هم حرف خواهند زد. علاوه بر این سعی کنید که یک رزومه تحصیلی/کاری آماده داشته باشید تا اگر استادی به ایمیلتان جواب داد بتوانید رزومه تان را ارائه بدهید.

بهترین روش به منظور جواب گرفتن از اساتید این است که با استاد مربوطه راجع به مقاله اش تماس بگیرید. استادها معمولا با روی باز به سئوالاتی که راجع به تحقیق و مقاله شان باشد جواب میدهند. اما مقاله یک استاد را نخوانید فقط برای اینکه میخواهید در آمریکا درس بخوانید! اگر مقاله کسی را خوانده اید و اطلاعات بیشتر میخواهید از ایمیل زدن خجالت نکشید. تماس و مکاتبه با یک استاد درباره یک مقاله یا اثر تحقیقی او و به مرور زمان ابراز علاقمندی به کار در آن زمینه و سئوال درباره فرصت های تحقیقی ممکن از وی در اکثر مواقع موفقیت‌آمیز است.

حجم اطلاعات وب‌سایت دانشگاه‌ها بسیار زیاد است. به کدام بخش باید دقت کرد؟

در هر دانشگاهی اطلاعات لازم برای متقاضیان (applicants) در بخشهای با عنوان "admissions" یا "prospective students" ارائه شده باشد. اگر شما به دنبال اطلاعات راجع به دپارتمان(دانشکده، رشته تحصیلی) خاصی میگردید احتمالا باید بخش "academics" را بگردید. به طور کلی در آمریکا تحصیلات تا پایان مقطع لیسانس تحت عنوان "undergraduate " و بعد از آن(فوق لیسانس و دکترا) "graduate " نام دارد و این نام گذاری فارغ از رشته تحصیلی خاص شما است. بعضی از دانشگاهها برای graduate school در وب‌سایت خود بخشی مجزا دارند که در آن موارد کلی مربوط به قبولی در کل دانشگاه ذکر شده است. اطلاعات خاص تر در مورد رشته های تحصیلی، موضوعات تحقیقی، اعضا هیئت علمی، و غیره در وب‌سایتهای دپارتمانهای مربوطه ارائه میگردد.

اکثر وب‌سایت‌ها همچنین اسم و نحوه تماس (contact information) با کسانی که میتوانند به سئوالات خاص شما پاسخ دهند را ذکر کرده اند. اگر سئوالی دارید حتما به این افراد ایمیل یا تلفن بزنید. آنها معمولا عادت دارند تا با دانشجویان خارجی در تماس باشند و به شما کمک خواهند کرد.

چگونه میتوانم ایرانی‌ها را در دانشگاه‌های آمریکا پیدا کنم؟

اکثر دانشگاههای آمریکا انجمن‌های دانشجویان ایرانی را دارند که با نامهای مختلفی مانند "Iranian Student Organization” یا “Persian Student Association" ممکن است ثبت شده باشند. هر دانشگاهی یک اداره مخصوص به دانشجویان خارجی (بین المللی) دارد که شما میتوانید با فرستادن یک ایمیل از آنها بخواهید تا شما را با سایر دانشجویان ایرانی آن دانشگاه مرتبط کنند. اکثر دانشکده ها لیست اساتید و دانشجویان لیسانس به بالا را در وب‌سایتشان میگذارند که میتوانید آنها را برای یافتن اسامی ایرانی جستجو کنید.

به کدام دانشگاه‌ها تقاضا بفرستم؟

این سئوال خیلی مهمی است. دانشگاه‌های بسیار زیادی در آمریکا وجود دارد و امکان بررسی همه آنها وجود ندارد. معیارهای آکادمیک نباید تنها معیار برای انتخاب دانشگاه مقصد باشد. ممکن است دانشگاهی در آلاسکا در بعضی رشته ها خیلی خوب باشند اما آیا شما واقعا میتوانید چهار سال در آلاسکا زندگی کنید؟ احتمال قبولی شما به چند عامل بستگی دارد: چقدر کاندیدای خوبی هستید، فرمهای تقاضا را چقدر خوب آماده کرده اید، چند دانشجوی ایرانی قبل از شما در آن دانشگاه/دپارتمان تحصیل کرده اند، دانشجویان ایرانی قبل از شما چطور بوده اند، و چقدر به موقع فرمهایتان را فرستاده اید.

احتمالا به صرفه است که به دانشگاه‌هایی تقاضا بفرستید که به طور کلی به دانشجویان خارجی و به خصوص ایرانیان دید دوستانه‌تری دارند و بیشتر پذیرش میدهند. این اطلاعات بسته به رشته شما ممکن است تفاوت کند. بهترین کار تماس گرفتن با دانشجویان ایرانی آن دانشگاه یا دانشگاه‌های دیگر که هم رشته شما هستند میباشد.

رتبه‌بندی دانشگاه‌ها به چه صورت است؟ این رتبه‌بندی‌ها تا چه حد مهم هستند؟

وب‌سایت‌های زیادی هستند که دانشگاه‌های آمریکا را رتبه‌بندی میکنند. بعضی از معروفترین وب‌سایت‌ها عبارتند از : www.usnews.com ,www.Petersons.com ,www.mba.com

در این رتبه‌بندی‌ها معیارهای گوناگونی لحاظ شده اند. و نباید تنها استاندارد برای انتخاب یک دانشگاه باشند. در انتخاب دانشگاه، ر شما باید بیشتر به رشته مورد علاقه تان توجه کنید. اینگونه نیست که همه رشته های یک دانشگاه (حتی با رتبه بالاتر) از رشته های یک دانشگاه دیگر بهتر باشند. به عنوان مثال در رشته مهندسی محیط زیست دانشگاه جانز هاپکینز (Johns Hopkins) رتبه دو را حائز است اما دانشکده مهندسی این دانشگاه به طور کلی در رده 25 تا 30 ام است. از طرف دیگر شما باید واقع‌بین باشید. پروسه تقاضا کردن برای دانشگاهها مستلزم صرف هزینه و زمان زیادی است. دانشگاه‌های با رتبه بالاتر درصد قبولی کمتری (به نسبت تعداد تقاضای دریافت شده) دارند. واقع‌بین بودن نسبت به توانایی‌های تحصیلی خود و این که در مقایسه با بقیه چقدر خوب هستید و از کدام دانشگاهها می توانید پذیرش بگیرید، به میزان زیادی در وقت و هزینه تان صرفه‌جویی میکند. برای بالا بردن شانس قبولی خود بهتر است برای چند دانشگاه خیلی خوب، چند دانشگاه متوسط و چند دانشگاه معمولی‌تر به عنوان پشتیبانی اقدام کنید. وقتی همه قبولی‌هایتان را در دست داشتید آن‌وقت میتوانید تصمیم بگیرید که کجا بروید. بسیاری از دانشجویان در بدو ورود برای مدرک کارشناسی ارشد به دانشگاه‌های متوسط میروند اما در عوض کمک مالی میگیرند و بعد از گرفتن مدرک فوق لیسانس برای مقطع دکترا برای دانشگاه‌های عالی تقاضا میکنند.

جنبه دیگر یک تقاضای موفق برقراری ارتباط با دانشگاه یا دپارتمانی است که برایش تقاضا فرستاده‌اید. اگر دانشجویان ایرانی هستند که در آن دپارتمان مشغول تحصیل هستند به آنها ایمیل بزنید و تقاضای کمک یا توصیه کنید. اگر شخصا افرادی را میشناسید که در آن پروگرام مشغول تحصیل هستند به آنها زنگ بزنید و با ایشان مشورت کنید.

پروسه پذیرش دادن از طرف یک دانشگاه چطور انجام میشود؟

چند نکته هست که در مورد پذیرش دادن دانشگاهها باید مورد توجه قرار بگیرد. اول اینکه پذیرش نهایی در یک دپارتمان توسط یک کمیته پذیرش انجام میشود نه یک فرد. اما در مقاطع کارشناسی ارشد (با تحقیق) و دکترا باید یکی از اساتید مسئولیت شما را به عنوان استاد راهنما قبول کند. اینجاست که نقش یک فرد و تماس با اساتید معلوم میشود. اگر پرونده شما به طور خاص توسط یکی از اساتید مورد توجه باشد و به کمیته توصیه شده باشد این شانس پذیرش شما را بیشتر میکند. علی‌الخصوص اگر آن استاد منابع مالی برای قبول شما را داشته باشد. در چنین مواردی اگر پرونده خوبی هم نداشته باشید ممکن است با اغماض شما را برای رشته ای که خیلی مطلوب نیست در آن دپارتمان قبول کنند. مثلا ممکن است شما برای دکترا درخواست داده اید اما کمیته تصمیم میگیرد که به شما یک شانس بدهد و به شما در مقطع فوق لیسانس پذیرش میدهند. نکته آخری که باید به آن توجه کنید این است که دانشگاه‌های معتبر سالانه تعداد بسیار زیادی تقاضا دریافت میکنند. متاسفانه واقعیتی وجود دارد که به علت کمی وقت خیلی اوقات همه این پرونده‌ها خوانده نمیشوند. برای اینکه شما دچار چنین سرنوشتی نشوید اولا سعی کنید مدارکتان را زود بفرستید و ثانیا با اساتید ارتباط برقرار کنید تا حتما پرونده‌تان بررسی شود.

کمک هزینه‌های مختلف در کالج‌های آمریکایی چگونه‌اند؟

معمولا دو گونه از کمک هی مالی در کالج ها وجود دارد.

1. Assistantship: به کمک هزینه‌هایی اطلاق میشود که به دانشجو در قبال کاری که برای استاد انجام میدهد پرداخت می گردد.

1.1.Teaching Assistantship شما بعنوان یک TA بری همکاری با یکنفر استاد در تدریس یک دوره بخصوص انتخاب می شوید. ضمن ینکه وظیف افراد TA از تنوع بسیاری برخوردار است که بصورت عمومی شامل نمره دادن، کمک به دانشجویان و اداره جلسات هفتگی می باشد. سمت شما بعنوان دستیار تدریس بستگی به نظر استادی دارد که با وی همکاری دارید. تعدادی از اساتید ممکن است که از شما بخواهند که به مدت 40 ساعت در هفته با آنان همکاری نمائید و تعدادی نیز ممکن است تنها خواستار تصحیح اوراق امتحان باشند. در چنین مواردی کمک‌هزینه‌های مالی شما توسط دانشکده در قبال آنچه تحت عنوان TA انجام دهید پرداخت می شود و استاد شما بصورت مستقیم در ین زمینه نقشی ندارد.

1.2. Research Assistantship دستیار پژوهشی : چنانچه RA به شما اعطا گردد مقرر می شود که شما به استادی در زمینه پژوهشی کمک کنید. درآمریکا کمک‌هزینه‌ها توسط اساتید پرداخت میشود.و آنها بر اساس بودجه ای که در اختیار دارند تصمیم به جذب دانشجویان فارغ التحصیل بری انجام پژوهش مربوط به خود می نمیند.

2. Fellowships and scholarships یا بورس‌های تحصیلی: بورسهای تحصیلی داری انواع گوناگونی است که معمولا از سوی دانشکده ها یا شرکتها و موسسات خارج از دانشگاه به منظور تشویق در اختیار دانشجویان مستعد در تعدادی محدود قرار میگیرد. خصوصیت اصلی بورسها این است که بر خلاف کمک هزینه در قبال گرفتن آن لازم نیست کار بکنید. رقابت بری اخذ چنین بورسهایی بسیار شدید است. هر چند که سازمانهی متعددی بری اعطی چنین بورس‌هایی موجود است اما تمامی آنها به دانشجویان خارجی اختصاص نمی یابد.

در بیشتر مواقع چنین منابع مالی شهریه را تامین نموده بعلاوه یک حقوق ماهیانه را نیز بری زندگی باقی می گذارد. میزان حقوق بطور متوسط 1100 تا 1500 دلار در ماه می باشد که کفاف هزینه هی یک زندگی دانشجویی نظیر اجاره یک آپارتمان کوچک غذا و لباس و تدارکات دانشگاه و حمل و نقل را خواهد داد.

آیا می‌توانم هزینه‌ی خود را با یک کار پاره‌وقت تامین نماییم؟

احتمالا ویزای شما در آمریکا از نوع دانشجویی (F1 یا J1) خواهد بود . در اینصورت محدودیت های قانونی بر سر راه چگونگی کار در خارج از دانشگاه وجود خواهد داشت. ضمن آنکه شما اجازه کار در محدوده دانشگاه را خواهید داشت. بعلاوه محدودیت هیی در مورد مجموع ساعاتی که مجاز به کار می باشید وجود دارد در حالیکه میلغ قابل توجهی بابت آن از طرف دانشگاه به شما پرداخت نمی گردد. بدین ترتیب در بهترین حالت شما قادر به تامین هزینه هی خود خواهید بود اما پرداخت تمامی شهریه از ین راه امکان پذیر نمی باشد. در حالیکه شما بری ویزا اقدام می کنید شما می بیست مدارک مستدلی ارائه نمائید دال بر ینکه حداقل در سال اول تحصیل توانائی پرداخت هزینه هی مربوط به خود را دارا می باشید. همسر شما می تواند با یک ویزی F2 یا J2 به شما ملحق شود. با ین وجود کسانی که چنین ویزائی دارند نمی توانند از مزیی بیمه تامین اجتماعی استفاده نمیند. ضمنا به آنها اجازه کار در یالات متحده افتتاح حساب بانکی و یا اخذ کارت اعتباری داده نمی شود. لذا شما نمی توانید روی حقوق همسر خود در آنجا حساب کنید.

هزینه‌ی تحصیلات تکمیلی (graduate school) در آمریکا حدوداً چقدر است؟

شهریه (Tuition) سالانه برای دانشگاه‌های ایالتی ( state school) تقریباً ۱۰۰۰۰ دلار و برای دانشگاه‌های خصوصی( private school) حدوداً بین ۱۵۰۰۰ تا ۲۰۰۰۰ دلار هست. به این مبالغ هزینه‌ی زندگی ( living expenses) را هم باید اضافه نمود که برای مکان‌ها و افراد مختلف متفاوت هستند.

برگرفته از  

سوالات متفرقه – آمریکا

دانشجویان خارجی و همراه آنها از چه نوع ویزایی در امریکا استفاده می کنند؟

ویزای F-1 مخصوص دانشجویان خارجی شاغل به تحصیل و ویزای F-2 مخصوص همسر فرد دانشجو که وی را به آمریکا همراهی میکند. کسانی که ویزای دانشجویی F-1 میگیرند تنها حق کار کردن داخل دانشگاه آن هم تا سقف بیست ساعت در هفته را دارند. دارندگان ویزای F-2 به هیچ عنوان حق کار کردن ندارند.

اجازه کار کردن دانشجویان خارجی با ویزای F-1 به چه صورت است؟

کسی که ویزای F-1 دارد تنها مجاز به کار کردن در داخل دانشگاه، آن هم تا سقف بیست ساعت در هفته است. نوع دیگر کار از طریق اخذ دوره «کار آموزی» در حین تحصیل (CPT) - مخفف Curricular Practical Training - با داشتن شرایط میسر است.

آیا دوره های کارآموزی در حین تحصیل در آمریکا وجود دارد؟

اگر فرد به مدت یک سال در آمریکا تحصیل کند، اجازه خواهد یافت که با گرفتن واحد کارآموزی، داخل و یا خارج از دانشگاه به شکل پاره وقت و یا تمام وقت تحت عنوان کارآموزی در زمینه رشته تحصیلی خود با کسب اجازه از اداره مهاجرت آمریکا (که از طریق دانشگاه صورت می پذیرد) برای یک کارفرمای خاص کار کند. دوره کارآموزی در حین تحصیل را CPT - مخفف Curricular Practical Training - می نامند. نکته مهم آن که برای CPT، کار فرد حتما باید در زمینه رشته تحصیلیش باشد. مثلا کسی که در رشته مهندسی برق تحصیل میکند نمی تواند برای بازاریابی در یک شرکت تبلیغاتی اجازه کارآموزی CPT بگیرد. همچنین قبل از صدور اجازه کار فرد باید از سوی یک کارفرما دعوت به کار شده باشد چرا که اجازه کار برای آن کارفرمای خاص صادر میشود و فرد متقاضی باید نامه دعوت به کار از کارفرما را به همراه مدارک دیگر برای کسب اجازه کار به دانشگاه تحویل دهد. اگر ساعات کاری فرد زیر بیست ساعت در هفته باشد پاره وقت و خود بیست ساعت و بالاتر، تمام وقت محسوب میشود. بسیاری از دانشجویان خارجی با تعطیلی دانشگاه در فصل تابستان در این مدت به شکل تمام وقت خارج از دانشگاه کارآموزی (CPT) و درآمد کسب میکنند. هر چند که اخذ کارآموزی (CPT)در ترمهای پاییز و بهار هم ممکن است. به طور کلی هر دانشجو می تواند در حین تحصیل حداکثر سه ترم به شکل تمام وقت به دوره کارآموزی (CPT) برود. (CPT بیشتر از یک سال از میزان زمان OPT فرد میکاهد.) برای کارآموزی به شکل پاره وقت محدودیت زمانی وجود ندارد و فرد میتواند تا زمانی که به تحصیل اشتغال دارد به شکل پاره وقت کارآموزی هم داشته باشد.

پس از اتمام تحصیل در آمریکا با ویزای دانشجویی F-1 تا چه مدت میتوان در آمریکا ماند؟

کسی که با ویزای دانشجویی F-1 تحصیلش را در آمریکا تمام کند مجاز است که با همان ویزای دانشجویی خود به مدت یک سال بعد از اتمام تحصیل در آمریکا بماند و با کسب اجازه از اداره مهاجرت آمریکا، کار عملی در زمینه رشته تحصیلی خود کند که به آن(OPT) - مخفف Optional Practical Training - اطلاق میشود. نکته مهم آن که اگر فرد در حین تحصیل بیشتر از یک سال کارآموزی CPT کرده باشد به همان نسبت از زمان OPT مجازش کاسته میشود. بسیاری از دانشجویان خارجی از این فرصت برای جذب در بازار کار و نهایتا مجاب کردن کارفرما به تغییر نوع ویزای آنها به ویزای کار پس از اتمام دوره OPT استفاده می کنند.

تحولات جدید

از تاریخ 8 اپریل 2008 قوانین جدیدی برای برخی رشته‌های تحصیلی به مجموعه قوانین مربوط به این بخش اضافه شد. با توجه به جدید بودن قوانین هنوز برخی ابهامات در مورد چگونگی آن وجود دارد. مهمترین تحول اضافه شدن یک تمدید 17 ماهه به یکسال اصلی اقامت پس از اتمام تحصیل است. در عوض، یک مهلت معین برای مدتی که فرد مجموعا می‌تواند پس از اتمام تحصیل بیکار باشد و از OPT استفاده کند اضافه شده است. همچنین تغییر شغل میسر است و مدت معینی بین دو شغل از "سنوات" بیکاری مجاز فرد کاهش نمی‌یابد. اکیدا توصیه می شود قبل از هرگونه تصمیم‌گیری در این رابطه با دانشگاه محل تحصیل و سایر منابع هماهنگی لازم را به عمل آورید.

مرور کوتاه بر این تغییرات

سایت اداره مهاجرت

آیا دانشجویان در آمریکا ملزم به داشتن بیمه درمانی هستند؟

همه‌ی دانشجویان در طی تحصیل خود ملزم به داشتن بیمه درمانی هستند. هزینه‌های پزشکی در آمریکا بسیار بالاست، به همین دلیل بیمه درمانی شدیداً توصیه می‌شود. ارزان‌‌ترین نوع بیمه تقریباً سالی ۴۵۰ دلار است. برخی کمک هزینه‌های تحصیلی بیمه‌ درمانی را هم پوشش میدهد.

آیا دانشگاه‌های آمریکا امکانات خوابگاهی (Dorm) در اختیار دانشجویان خارجی قرار می دهند؟

بله، اما برخلاف ایران این امکانات مجانی (و یا حتی ارزان) نیست. دانشگاه‌ها و آموزشگاه‌ها در ایالات متحده موسسات تجاری‌ای هستند که برای ادامه حیات خود باید درآمد داشته باشند. این موسسات دارای خوابگاه (Dorm) و یا آپارتمان/سوئیت در داخل محوطه دانشگاه (affiliated) جهت اجاره می باشند که در بیشتر مواقع هزینه آن ارزانتر از حالتی که شخص آپارتمانی را در نزدیکی آموزشگاه اجاره کند، نیست. برخی خوابگاه‌ها خدماتی شامل صبحانه و ناهار نیز ارائه می نمایند (البته نه مجانی! هزینه آن را از قبل خواهید پرداخت). امتیاز خوابگاه (Dorm) این است که در محوطه دانشگاه قرار دارد و شما را از پرداخت هزینه رفت و آمد روزانه معاف می سازد. در کل، معمولاً بهتر و مقرون به صرفه‌تر است که به جای استفاده از خوابگاه محل راحتی در نزدیکی آموزشگاه اجاره نموده و آنرا با یک هم اتاقی (Roommate) شریک شوید.

من شنیده‌ام که برخی دانشجویان در Studio زندگی می‌کنند. Studio چیست؟

Studio یک آپارتمان تک اتاقه با حمام و آشپزخانه ای کوچک می‌باشد. این مکان‌ها کوچکترین و ارزانترین آپارتمان های ممکن در هر منطقه هستند. بخش اصلی این نوع آپارتمان معمولاً شامل یک اتاق بزرگ می‌باشد که همزمان نقش حال، پذیرایی و اتاق خواب را ایفا می‌کند. معمولاً امکانات آشپزخانه نیز به عنوان بخشی از اتاق می‌باشد.

نرخ معمول اجاره خانه در ایالات متحده آمریکا چه قدر است؟

نرخ اجاره و به طور کلی، هزینه زندگی، ایالت به ایالت بسیار متفاوت است. برخی ایالات مانند کالیفرنیا بسیار گران‌تر از سایر ایالات هستند. به علاوه، کلان شهرها، از جمله نیویورک، شیکاگو، بوستون، لس‌آنجلس و غیره از شهرهای کوچک‌تر یا نواحی روستایی گران‌تر هستند. متوسط نرخ اجاره آپارتمان‌های یک خوابه در شیکاگو ممکن است به 500 دلار برسد؛ اما در برکلی، در ایالت کالیفرنیا، تا مرز 900 دلار افزایش می یابد. برای کسب اطلاع بیشتر از نرخ اجاره در ایالات متحده می توانید به سایت www.rent.com یا www.apartments.com مراجعه کنید.

من متأهل هستم. امکانش هست همسرم را همراه خود بیاورم؟

در حرف(در ظاهر) ، بله! ویزای (روادید) شما از نوع F1 و ویزای همسرتان F2 خواهد بود؛ در عمل، اما احتمال آنکه هر دوی شما بتوانید ویزا (روادید) بگیرید، واقعاً پایین است؛ چرا که باید ثابت کنید بعد از اتمام تحصیلاتتان برخواهید گشت.که البته در صورت همراهی همسرتان، اثبات چنین ادعایی حتی دشوارتر می شود.

آیا همسرم می‌تواند در ایالات متحده به کار مشغول شود؟ یا تحصیلاتش را ادامه دهد؟

اگر شما ویزای (روادید) تحصیلی داشته باشید، همسرتان به هیچ عنوان حق کار کردن ندارد. او می تواند به کارهای داوطلبانه (بدون دریافت دستمزد) مشغول شود. پس از ورود به ایالات متحده، همسرتان ممکن است قادر باشد کاری دست و پا کند که با کمک آن ویزایش (روادیدش) را به ویزای (روادید) کار تغییر بدهد؛ اما روی آن حساب باز نکنید، چرا که این امر حتی برای دانشجویان هم سخت است. حضور شما در اینجا لزوماً به این معنا نیست که همسرتان شانس بیشتری برای اخذ پذیرش دارد؛ اما ممکن است مفید واقع شود. یک امکان برای همسرتان این است که چند واحد درسی در دانشکده بردارد، رشته اش را با موفقیت پشت سر بگذارد و بعد برای سال آینده تقاضای پذیرش کند. اگر پذیرفته شد، ویزایش (روادیدش) از F2 به F1 تغییر پیدا خواهد کرد.

برگرفته از  

سوالات تقاضا – آمریکا

زبان تدریس دانشگاه‌های آمریکا چیست؟ آیا برای پذیرش باید امتحان زیان بدهم؟

زبان تدریس و تحقیق در دانشگاههای آمریکا انگلیسی است. اگر زبان دانشگاهی که مدرک لیسانس خود را از آن اخذ کرده اید انگلیسی نیست لازم است امتحان تافل (TOEFL) را بدهید.

آیا امتحانات تافل(TOEFL) و جی آر ای(GRE) در ایران برگزار می‌شوند؟

تا همین اواخر دانشجویان ایرانی برای شرکت در امتحانات تافل و جی آر ای مجبور به سفر به یکی از کشورهای همسایه بودند که دارای مراکز رسمی برگزاری این امتحانات بود. اما اکنون امکان شرکت در امتحانات در ایران از طریق مراکز مختلف شامل دانشگاه صنعتی شریف، دانشگاه آزاد اسلامی، و دانشگاه کیش فراهم شده است. باید توجه داشت که امتحان تافل در ایران فقط به صورت کتبی برگزار میشود و امکان تست کامپیوتری وجود ندارد. به همین خاطر باید به تاریخ برگزاری امتحانات دقت کافی کنید تا نتایج امتحان به موقع برای گزارش به دانشگاههای مقصد آماده باشد. برای اطلاعات بیشتر در مورد امتحانات تافلی که در ایران برگزار می‌شود میتوانید به اینجا [1] مراجعه کنید.

Begin Registration->Test Choice=Toefl->Search Test by Center->Location=Iran

برای اطلاع در مورد تاریخ برگزاری امتحانات GRE برای سال 2006-07 میتوانید به بولتن امسال در لینک زیر مراجعه کنید:

http://www.ets.org/Media/Tests/GRE/pdf/gre_0607_tclist.pdf

توجه داشته باشید که هردو امتحان در ایران فقط به صورت کتبی برگزار می‌شوند و در نتیجه دریافت نتایج طول خواهد کشید. علاوه بر آن امتحان GRE را بیشتر از یکبار در ماه نمی‌توانید بدهید.

امتحان تافل (TOEFL) دقیقا چطور است؟

امتحان تافل ردی یا قبولی ندارد. شما نمره ای کسب خواهید کرد که میزان مهارت کلی شما را در زبان مشخص خواهد کرد. معمولا هر دانشگاهی یک نمره حداقلی (Minimum Score) را مشخص می‌کند که در دانشگاه‌های خوب معمولا بین 550 تا 600 (از 667) میباشد. این حداقل نمره از یک دانشگاه به دانشگاه دیگر و حتی بین رشته‌های مختلف یک دانشگاه ممکن است متفاوت باشد. برای اطلاع دقیق از شرایط دانشگاه مورد نظرتان باید به وب‌سایت دانشگاه مراجعه کنید. اگرچه به خاطر استاندارد بودن امتحان تافل نمره این امتحان در قبولی شما تاثیر زیادی دارد اما اگر نمره شما کمی از میزان مورد نیاز کمتر باشد اما بقیه قسمت‌های پرونده‌تان خوب باشد هنوز شانس قبولی خوبی دارید. نهایت تلاشتان را بکنید تا بهترین نمره ممکن را بیاورید چون یک نمره خوب خیلی موثر است اما اگر موفق نشدید سعی کنید روی بقیه موارد مورد نیاز تمرکز کنید.

برای اطلاعات بیشتر در مورد این امتحان میتوانید به سایت ای.تی.اس [2] مراجعه کنید.

امتحان GRE از چه بخشهایی تشکیل شده است و اهمیت کدام بخشها بیشتر است؟

این امتحان سه بخش اصلی دارد:

مهارت های کمی (Quantitative): این بخش برای کسانی که قصد ادامه تحصیل در رشته هایی مثل مهندسی و اقتصاد را دارند بسیار حیاتی است. بخش کمی معمولا از حدود 30 سوال چند جوابی تشکیل می شود که فقط یکی از آن ها درست است. در هر سوال دو طرف یک معادله داده می شود و از شما خواسته می شود که بگویید آیا طرف الف از ب بزرگ تر یا کوچک تر است یا این دو با هم برابرند و یا این که با معلومات مساله نمی توان این موضوع را تشخیص داد. علاوه بر این دو سوال خواندن و فهم نمودار هم وجود دارد که باید با بررسی نمودارها یک سری آمارهای ساده را محاسبه کنید. اصولا سوالات بخش کمی به لحاظ سطح دانش ریاضی بسیار ساده هستند و معلومات دبیرستانی برای حل آن ها کفایت می کند. در این امتحان نکته مهم سرعت عمل، خلاقیت برای یافتن جواب ها به شیوه ابتکاری در زمان کوتاه، دقت در محاسبات و نهایتا تسلط بر خود و از دست ندادن تمرکز است. نمره این بخش از 800 محاسبه می شود و بسیاری از دانش کده ها نمره حداقل 770 را نیاز دارند هر چند که نمره 800 بسیار معمول است و بهتر است که تمام سعی خود را بکنید که سقف نمره را بگیرید. خوش بختانه در این بخش دو تا سه غلط تحمل می شود و لذا حتی با این مقدار اشتباه هم می توانید نمره کامل را دریافت کنید. گرفتن نمره کامل در بخش کمی فقط نیاز به تمرین دارد. سعی کنید کتاب ها یا سی دی های سوالات قبلی جی آر ای را تهیه کرده و تا می توانید تست حل کنید و اشتباهات خود را تصحیح کنید. دقت کنید که چون سوالات به انگلیسی مطرح می شود باید معنی لغات معمول در ریاضیات (مثلا نسبت، خارج قسمت، مقسوم علیه، مساحت، ارتفاع و قاعده و ...) را به انگلیسی بدانید. اگر تعداد مناسبی تست حل کرده باشید در جلسه امتحان با تعداد قابل توجهی سوال آشنا مواجه می شوید که باعث صرفه جویی در وقتتان می شود.

مهارت های زبانی (Verbal): این قسمت معمولا برای رشته های فنی مهم نیست و یک نمره حداقلی در آن کفایت می کند ولی برای رشته های علوم انسانی نمره بالا در آن ضروری است. نمره این بخش هم از 800 محاسبه می شود ولی بر خلاف بخش قبل متوسط نمره در آن خیلی پایین تر است و برای دانش جویان ایرانی معمولا بین 300 تا 500 متغیر است. هدف از سوالات این بخش سنجش قدرت استدلال کلامی است که متاسفانه چون نیاز زیادی به دانستن لغت های بسیار پیچیده و دور از ذهن دارد به نوعی قابلیت کلامی دانش جویان خارجی را کم تر از واقع نشان می دهد. اگر رشته تحصیلی شما به گونه ای است که این بخش برایتان مهم است باید سعی کنید دو استراتژی هم زمان را دنبال کنید. اول تا می توانید از لغت های معمول در امتحان جی آر ای بیاموزید. کتاب ها و سایت های مختلف لیستی از 30 یا 313 لغت پر استفاده دارند که باید حتما آن ها را بیاموزید. علاوه بر این لیست های متفاوتی حاوی 2000-3000 لغت وجود دارند که حفظ کردن آن ها نهایتا نمره کل شما را مقداری بهبود می بخشد. به موازات این موضوع سعی کنید تا مهارت خود را در حدس زدن معنی کلمات از روی ریشه و پیشوند و پسوند آن ها تقویت کنید تا در صورتی که به لغت نامانوسی برخورد کردید بتوانید حدس موثقی در مورد آن داشته باشد. به هر حال پیش از شروع مطالعه برای این بخش بهتر است اول از لزوم آن مطمئن شوید. بسیاری از دانشکده ها در رشته های غیرانسانی اساسا این بخش را کنار می گذارند و لذا شما نیازی به صرف وقت برای آن ندارید.

بخش تحلیلی (Analytical Writing): این بخش خود از دو قسمت تشکیل می شود. در قسمت اول باید یک یک پاراگراف را که در آن بر اساس مقدماتی یک نتیجه به دست آمده است نقد کنید. معمولا در داخل این پاراگراف ها چندین خطای منطقی مثل نتیجه گرفتن از داده های قبلی برای مسایل فعلی، تعمیم دادن نتیجه یک مساله به مساله دیگر، خلط همزمانی با علت و چند مورد دیگر وجود دارد که فهرست آن ها در کتاب های آموزش جی آر ای موجود است. وظیفه شما در این بخش این است که استدلال ارائه شده را تا حد امکان نقد کرده و خطاهای منطقی موجود در آن را نشان دهید و نهایتا پیش نهادهایی برای رفع این خطاها ارائه کنید. دقت کنید که نقد شما هم باید درست و منطقی باشد و به اشکالات ملموس و مشخصی اشاره کند. بخش دوم در این قسمت اصطلاحا نوشتن انشاء (Essay Writing) است که بسیار شبیه به موضوع نگارش انشاء در امتحان تافل است. در این بخش یک موضوع به شما داده می شود و خواسته می شود که در یک متن حدود یک صفحه ای نظر خود را در آن باره بگویید. در هر دو قسمت یک متن خوب با یک مقدمه که به طرح موضوع می پردازد شروع شده و با یک تا سه پاراگراف که به شرح و بسط موضوع می پردازند ادامه می یابد. پاراگراف نهایی به جمع بندی و نتیجه گیری اختصاص دارد. در هر دو قسمت شما باید چند مهارت عمده را به صورت همزمان به نمایش بگذارید. اول قدرت استدلال کردن و پرداختن یک موضوع و نگاه کردن به موضوع از جهات مختلف ولی به صورت سازگار و متمرکز خود را نشان دهید. دوم نوشتن متن و پاراگراف که یک مهارت مهم در زبان انگلیسی است و نهایتا تسلط بر زبان انگلیسی و نوشتن جملات درست به لحاظ ساختار جمله، دستور زبان و کلمات. نمره این بخش حداکثر 6 است که معمولا یک نمره بین 3.5 تا 5 برای افراد غیرانگلیسی زبان نمره خیلی خوبی به حساب می آید. شما می توانید نمره خود را در این قسمت از طریق نوشتن متن های نمونه و تصحیح آن توسط یک فرد مسلط به طور قابل توجهی بهبود ببخشید. ضمن این که مطالعه کتاب های مربوط به اصول پاراگراف نویسی، سبک نوشتن انگلیسی و یاد گرفتن کاربرد درست مجموعه متنوعی از کلمات ربط خیلی مفید خواهد بود. علاوه بر این ها دانستن هر لغات و ساختارهای گرامری بیشتر و پیچیده تر (البته در صورتی که درست به کار رود) به ارتقاء نمره کمک می کند. در این بخش باید سعی کنید تا حد امکان از کلمات و ساختارهای تکراری استفاده نکنید و در طول متن معادل های مختلف یک لغت یا ساختارهای جمله متفاوتی را به کار ببرید. توصیه نهایی این است که چون موضوع هر دو بخش از مجموعه ثابتی از موضوعات انتخاب می شود که در کتاب ها و سایت ها موجود است سعی کنید قبل از امتحان این موضوعات را مرور کنید و راجع به چیزهایی که ممکن است بنویسید قبلا فکر کنید. این روش صرفه جویی قابل توجهی در وقت شما در جلسه امتحان ایجاد می کند.

مدارک لازم برای تقاضای پذیرش دانشگاه‌های آمریکا چیست؟ اهمیت هر‌یک چقدر است؟

ریزنمرات (transcript):

معمولا دو تا سه نسخه رسمی از ریزنمرات تمام دانشگاههایی که قبلا رفته اید لازم است. لازم است که کارنامه ها را در پاکت های مهر و موم شده بفرستید که این مهر و موم باید توسط دانشگاه مربوطه انجام شود. اگر اصل کارنامه به فارسی است می بایست ترجمه رسمی آن را هم همراه با نسخه اصلی در پاکت گذاشته و مهر و موم کنید. برای دانشجویانی که در سال آخر تحصیل هستند و یا کارنامه شان هنوز آزاد نشده برای مراحل مقدماتی پذیرش گرفتن احتمالا فرستادن نسخه غیر رسمی کارنامه که همراه با گواهی از رییس دانشکده یا آموزش که مبتنی بر صحت مندرجات کارنامه باشد کفایت میکند.اما باید توجه کنید که در صورت پذیرش گرفتن دانشگاه مقصد یک نسخه از کارنامه رسمی شما را درخواست خواهد کرد. برای گرفتن کپی رسمی کارنامه معمولا مدرک تحصیلی باید آزاد شده باشد یا به اصطلاح خریداری شود. این به این معنی است که شما هیچ بدهی به دانشگاه و وزارت علوم ندارید. انجام این کار بنا به مدرک تحصیلی مستلزم صرف هزینه و زمان است. در هنگام برنامه ریزی های مالی و زمانیتان به این مساله توجه کافی داشته باشید. برای اطلاع دقیق از جزییات کار به بخش آموزش دانشگاه یا دانشکده مراجعه کنید.

معمولا اکثر دانشگاههای خوب یک حداقل معدل (GPA=Grade Point Average) برای پذیرش تعیین میکنند. در بعضی از فرمهای تقاضا شما شاید مجبور باشید معدلتان را با فرمت سیستم آمریکایی بنویسید که به جای از 20 حساب شدن از 4 حساب میشود. معمولا ترجمه‌های رسمی میتوانند این تبدیل را انجام دهند. برای اطلاعات بیشتر در مورد سیستم نمره‌ها در آمریکا میتوانید از لینک زیر استفاده کنید:

http://en.wikipedia.org/wiki/Letter_grade#United_States

اگرچه در دانشگاه‌های آمریکا روی معدل تاکید زیادی میشود اما یک معدل ضعیف به این معنی نیست که شما امکان پذیرش گرفتن را نخواهید داشت. باید توجه کنید که کمیته پذیرش (Admission Committee) به تمام محتویات پرونده شما نگاه خواهد کرد و تنها یک بخش مبنای تصمیم گیری نیست. اگر معدل کل شما کم است اما معدل دروس اختصاصیتان بالاست شاید تاکید روی این نکته بد نباشد. اگر معدل ضعیفی دارید سعی کنید برای امتحان تافل و هر امتحان دیگری که باید بدهید خوب تلاش کنید تا نمره خوب آنها اثر بد معدل را کم کند. یک توصیه‌نامه خوب از یک استاد شناخته شده در دانشگاه مقصد شانس پذیرش شما را خیلی بیشتر میکند.

فرم‌های تقاضا (Application Forms):

فرم‌های تقاضا معمولا حاوی سئوالات کلی در مورد متقاضی(Applicant) هستند. بسیار مهم است که این فرم‌ها دقیق و کامل پر شوند. تا زمانی که این فرم‌ها را کامل نکنید و نفرستید بررسی تقاضای شما به جریان نخواهد افتاد. معمولا اکثر دانشگاه‌ها این فرمها را به صورت آنلاین در دسترس دارند که کار شما را راحت تر خواهد کرد. قبل از پر کردن این فرم‌ها چندین بار آنها را مرور کنید و مطمئن شوید که همه مدارک لازم برای پر کردن آنها را دارید. اگر تقاضایتان را از طریق پست (به جای آنلاین تقاضا کردن) میفرستید حتما دقت کنید که برای دریافت فرم‌ها از چندیدن ماه قبل از مهلت تقاضا اقدام کنید چراکه دریافت و پس فرستادن فرمها با پست میتواند خیلی طولانی شود. در نهایت دقت کنید که از اصل فرمها چندین نسخه کپی فراهم کنید و قبل از پر کردن فرم اصلی این نسخه‌های کپی را پر کنید.

توصیه‌نامه‌ها(Recommendation Letters):

توصیه‌نامه ها بخش خیلی مهمی از پرونده شما هستند. این توصیه‌نامه ها باید توسط استادانی که رابطه دانشگاهی یا حرفه ای با شما داشته اند نوشته شود. دانشگاه‌ها معمولا دو یا سه توصیه نامه درخواست میکنند. تلاش کنید که رابطه سازنده‌ای با تعدادی از اساتید شناخته شده در زمینه کاریتان ایجاد کنید که بتوانید خودتان را به آنها بشناسانید. این توصیه‌نامه‌ها را برای پرکردن به افرادی بدهید که شما را خوب میشناسند (از لحاظ علمی یا کاری) و مطمئن هستید که درباره شما مطالب خوبی خواهند نوشت و مهارت‌ها و محسنات شما را گوشزد خواهند کرد. در نامه باید تشریح شده باشد که شخص توصیه‌کننده چه مدت است که شما را میشناسد، فکر میکند که قابلیت‌های شما کدام هستند، و چرا شما شایستگی دارید که از دانشگاه مقصد پذیرش/کمک مالی بگیرید. توجه داشته باشید که توصیه نامه باید نشان بدهد که فرد توصیه کننده شما را خیلی خوب میشناسد. فراموش نکنید که کمیته پذیرش(Admission Committee) مخصوصا میخواهد بداند که چرا شما برای این دانشگاه/رشته مناسب هستید. این نکته مخصوصا برای متقاضیان مدرک دکترا مهم است. خوب است که ذکر شود که شما دانشجوی خوبی هستید اما این بیشتر باید نکته ای باشد که از سایر قسمتهای پرونده مثل معدل و نمره های امتحانات استاندارد مثل تافل و جی آر ای معلوم شود.از ذکر کردن نقطه ضعف‌هایتان مانند نمره های پایین و سعی در توجیه آنها در توصیه‌نامه‌ها اکیدا اجتناب کنید. اگر هم لازم میبینید که نقطه ضعفی را تشریح کنید این کار را درمرامنامه (Statement of Purpose) انجام دهید اما در کل تاکید روی نقاط ضعف پرونده تان توصیه نمیشود.

انتخاب فرد مناسب برای نوشتن توصیه‌نامه خیلی مهم است و احتیاج به برنامه ریزی دارد. شما مبتوانید یک استاد را از روی نامه‌هایی که قبلا نوشته و میزان رضایت و موفقیت دانشجویان مربوط ارزیابی کنید. مهم است که با افرادی که قبل از شما این پروسه را طی کرده اند و با دانشجویان فعلی در این مورد مشورت کنید. اگر استادی که در نظر دارید حاضر نیست برای نوشتن نامه وقت کافی اختصاص دهد فرد دیگری را پیدا کنید. از آنجایی که نوشتن توصیه‌نامه در ایران امر رایجی نیست ممکن است ایده خوبی باشد اگر برای استادتان تشریح کنید که از این نامه چه انتظاری دارید و یا حتی میتوانید یک متن نمونه به عنوان الگو برای استادتان آماده کنید. از نامه‌های کلیشه ای که در اینترنت موجود هستند پرهیز کنید. یک توصیه نامه خوب باید خیلی شخصی و بر اساس تجربیات، دستاوردها، و استعدادهای متقاضی نوشته شود.

مرامنامه(Statement of Purpose):

این احتمالا مهمترین بخش پرونده شما است که به وسیله آن شما تشریح خواهید کرد که چه کسی هستید، چه پیشینه علمی و کاری دارید، چرا علاقمندید که در این دانشگاه و رشته بخصوص ادامه تحصیل دهید، و دیدگاه و هدفتان در باره آینده بعد از تحصیل چیست.به بیان دیگر شما عملا می خواهید کمیته پذیرش را ترغیب و قانع کنید که شما را به خیلی از متقاضیان دیگر ترجیح بدهند.

این بخش احتمالا سخت‌ترین بخش پرونده شما هم خواهد بود. برای آماده کردن این انشا زود دست به کار شوید. شما احتمالا چندین ماه، درست خواندید "ماه"! - لازم دارید تا یک مرامنامه خوب بنویسید و حتما آن را به افرادی که میتوانند انتقاد سازنده‌ای داشته باشند برای مرور بدهید. نوشته شما باید به روشنی توضیح دهد که برای چه رشته‌ای تقاضا میکنید، انگیزه شما چیست، چه چیزی میخواهید به دست بیاورید، و چگونه میتوانید برای دانشگاه مقصد و محیط علمی آن مثمر ثمر باشید.

فرمهای مالی(Proof/Statement of Finance):

در این فرمها شما باید نشان بدهید که قادرید از لحاظ مالی خرج تحصیلتان را فراهم کنید. این پول میتواند از طرف والدین، دولت، یا دانشگاه مقصد به صورت بورس تحصیلی باشد.

فرمهای تقاضای کمک مالی از دانشگاه (Financial Aid Applications):

اگر برای کمک مالی از دانشگاه تقاضا میکنید ممکن است لازم باشد فرمهای جداگانه‌ای را برای این منظور پر کنید. بعضی از دانشگاهها فرم جداگانه ندارند و به طور اتوماتیک تمام دانشجویان را برای کمک مالی بررسی میکنند. به خاطر داشته باشید که اگر میخواهید پرونده‌تان برای کمک‌های مالی در نظر گرفته شود مهلت ارسال مدارکتان احتمالا چندین ماه زودتر از مهلت نهایی خواهد بود(معمولا بین ماههای دسامبر تا فوریه). این به آن معنی است که امتحانات مربوط را باید زودتر بدهید و طوری برنامه‌ریزی کنید که نتایج این امتحانات استاندارد به موقع به دست کمیته پذیرش برسد(این نمره های از اهمیت زیادی در تصمیم‌گیری برای کمک‌های مالی برخوردارند).

امتحانات استاندارد:

علاوه بر امتحان تافل شما ممکن است لازم باشید که در امتحانات دیگری را هم که اصطلاحا به آنها امتحانات استاندارد (Standardized tests) گفته می‌شود شرکت کنید. به عنوان مثال دانشجویان رشته‌های مهندسی و علوم باید امتحان GRE عمومی (GRE General) و دانشجویان رشته‌های مدیریت (MBA=Master of Business Administration) باید امتحان GMAT را بدهند. بعضی از رشته‌های علوم علاوه بر امتحان عمومی GRE شاید لازم باشد که بخش های مربوط به رشته خودشان (GRE Subject) را هم بگذرانند. این امتحانات معمولا از تافل سخت‌تر هستند چون برای تمام دانشجویان متقاضی ( و نه فقط خارجی‌ها) طراحی می‌شوند و دانشجویان آمریکایی هم باید در آنها نمره حد نصاب را کسب کنند.

چگونه یک مرامنامه (Statement of Purpose) بنویسم؟

مرامنامه معمولا بین یک تا دو صفحه است. سعی کنید از جملات شاعرانه و زبان تشبیه و اشاره که در فارسی نوشتن خیلی رایج است پرهیز کنید. جمله‌هایتان را کوتاه نگه دارید. در فارسی ما عادت داریم که جمله‌های بلند بسازیم و آنها را با "و" به هم ربط دهیم. از طرفی عادت به مقدمه‌چینی مفصل داریم. در نوشتن انگلیسی این کارها رایج نیست و خواننده را گیج و خسته میکند. جمله‌های شما باید مختصر و مفید باشند. از داستان‌سرایی پرهیز کنید. سعی کنید از افعال معلوم به جای مجهول استفاده کنید مثلا به جای اینکه بگویید " این تحقیق در تاریخ فلان انجام شد" بگویید " من این تحقیق را در تاریخ فلان انجام دادم". استفاده از افعال معلوم به جای مجهول تاکید جمله را روی شما میگذارد نه کار انجام‌شده و این مهم است. به جای مطرح کردن اهداف گنگ که به گوش مهم می آیند مثل " خدمت به وطن" سعی کنید اهدافی را ذکر کنید که واضح هستند و در زندگی شخص شما مفهومند مانند " شغلی در تدریس" یا شغلی در زمینه توسعه بین‌الملل و همکاری با سازمانهای تحقیقاتی محیط زیست در ایران". حواستان باشد که آمریکا یک کشور به شدت فرد گراست. کمیته پذیرش میخواهد درباره شخص شما اطلاعات کسب کند و نه مملکتتان و هر موضوع دیگری. در نتیجه اگر از این موضوعات حرف میزنید دقت کنید که مشخص کنید چطور شما را به عنوان یک فرد تحت تاثیر قرار داده اند و این تاثیر چرا به این تقاضایی که فرستاده اید مربوط میشود. به طور کلی هر جمله ای که مینویسید باید از خودتان بپرسید که " این جمله چه چیزی را درباره من میگوید؟ چرا میخواهم کمیته پذیرش این را بداند؟" و اگر مطمئن شدید که نوشتن آن نکته ضروری است از خودتان بپرسید " راهی هست که این نکته را بهتر و تاثیر‌گذارتر بنویسم؟".

سعی کنید قبل از شروع به نوشتن افکارتان را منظم کنید. یک کار مفید میتواند این باشد که خصوصیاتتان را به چندین بخش تقسیم کنید. مثلا میتوانید اینطور بخش بندی کنید:

تحصیلات

سابقه کاری ( کار حرفه ای و کار آموزی ها، کارهای تحقیقی یا تحقیقات دانشگاهی، تدریس)

کارهای داوطلبی و فعالیتهای جانبی

علائق حرفه‌ای و شخصی و دید‌شخصی به آینده شغلی و تحصیلی

بعد از اینکه سرفصل مطالب را نوشتید سعی کنید زیر هرکدام به صورت فهرست‌وار کارهایی را که کرده اید و نتایجی را که داشته به طور مختصر و مفید بنویسید. مثلا زیر بخش تحصیلات آن درسهایی را که به رشته درخواستیتان مرتبط است و نمره‌های خوبی آورده اید ذکر کنید. در بخش سابقه کار اگر سابقه تدریس دارید مدت تدریس و تعداد شاگردهایتان را بنویسید. اگر جایزه‌ای برده اید یا مثلا خودتان یک درس جدید طراحی کرده اید ذکر کنید. در مورد پروژه‌های تحقیقتان هدف از پروژه را در یک خط توضیح دهید. بعد خط بعد کاری که خودتان کردید و نتیجه‌اش را شرح بدهید. کارهای داوطلبی و فعالیتهای جانبی را هم به همین صورت لیست کنید. این لیست نوشتن به شما کمک میکند تا مطالب را دسته بندی کنید و یک جریان منظم به سیر مطالب بدهید. بعد عقب بنشینید و سعی کنید به لیستتان از دید کمیته پذیرش نگاه کنید. کدام یکی از موارد قابلیت‌های فردی شما را بهتر نمایش میدهد؟ کدامشان شایستگی شما را برای تحقیق و تدریس مشخص میکند؟ کدامشان نشان میدهد که شما انسان هدفمند و با انگیزه ای هستید؟ آیا چیزی را جا انداخته اید؟ این کار را چندین بار تکرار کنید.

یکی از فرمتهای رایج برای نوشتن مرامنامه این است که فرد ابتدا خیلی کوتاه خودش را معرفی میکند. بعد به ذکر سابقه تحصیلی و کاری مرتبط با تقاضایش میپردازد و این که چرا این سوابق او را کاندیدای خیلی خوبی برای رشته و دانشگاه مقصد میکنند و در نهایت اهداف شغلی و تحصیلی آینده را شرح میدهد. این بخش آخر به شما این فرصت را میدهد تا نشان دهید که حقیقتا به رشته و دانشگاهتان علاقمندید.پس آن را دست کم نگیرید چرا که میتواند در نتیجه پذیرش فرق بزرگی ایجاد کند. اگر سابقه تدریس دارید و به تدریس علاقمندید حتما ذکر کنید. خیلی از کمک‌های مالی به صورت کمک تدریس (Teaching Assistantship) در دانشگاه‌ها ارائه میشوند.

در نوشتن مرامنامه میتوانید از نمونه های موجود در اینترنت کمک بگیرید. اما دقت کنید که این نمونه ها تنها برای ایده گرفتن کلی خوب هستند. از کپی کردن متن این نامه ها اکیدا خودداری کنید. سعی کنید صادقانه و خلاقانه بنویسید و خودتان باشید.

مرور مرامنامه شما توسط افراد مختلف نتیجه خوبی دارد. مخصوصا دانشجویانی که خود قبلا نوشته‌های موفقی داشته اند و الان در آمریکا دانشجو هستند میتوانند کمک خیلی خوبی در ویرایش نوشته شما باشند. به خاطر داشته باشید که نوشتن مرامنامه وقت‌گیر است و حتما چندین ویرایش طول خواهد کشید تا نسخه نهایی آماده شود. پس صبور باشید.

هزینه‌های تقاضا کردن برای دانشگاه‌های آمریکا چیست؟

برای بررسی هر تقاضاباید یک وجهی پرداخت شود که پس داده نخواهد شد. اگر به چند دانشکده متفاوت از یک دانشگاه تقاضا میفرستید ممکن است مجبور شوید برای هر تقاضا این وجه را جداگانه پرداخت کنید. اگر تقاضایتان را پست میکنید هزینه های آن را هم باید در نظر بگیرید. بعضی از دانشگاهها از دانشجویان میخواهند تا توصیه‌نامه ها (Recommendation Letters) مستقیما به دانشگاه فرستاده شود. در این صورت لازم است که یک پاکت تمبر شده را از قبل در اختیار استاد مربوطه قرار دهید. یکی از هزینه‌های دیگر هزینه آزاد کردن مدرک تحصیلی در ایران است که بسته به رشته و سطح مدرک متفاوت است. آزاد کردن مدرک تحصیلی مستلزم صرف وقت و هزینه نسبتا زیادیست و از قبل باید برای آن برنامه‌ریزی کنید. هزینه دیگر وثیقه ایست که اگر سرباز هستید برای خروج از مملکت باید بگذارید. یک هزینه هم برای تقاضای ویزا و سفر به یک کشور همسایه برای درخواست و دریافت آن است که باید در نظر بگیرید.

مهلت (deadline) ارائه مدارک چیست؟

بیشتر دانشگاه‌ها تنها جهت ترم پاییز دانشجویان را پذیرش می کنند. اگر درخواست شما شامل کمک هزینه تحصیلی (مالی) نیز می شود، معمولاً مهلت تعیین شده (deadline) بین دسامبر و فوریه جهت سال تحصیلی بعدی می باشد. نتیجه درخواست شما نیز حوالی ماه مارس اعلام خواهد شد. به عنوان مثال اگر کسی بخواهد در کلاسهای پاییز 2009 دانشگاه Cornell شرکت کند و متقاضی دریافت کمک‌هزینه تحصیلی (مالی) نیز باشد، باید تقاضانامه خود را حداکثر تا تاریخ 15ام ژانویه 2009 ارائه نماید. به شدت توصیه می شود که درخواست خود را به اندازه کافی قبل از پایان مهلت مقرر ارائه دهید. زیرا این مساله حتی می تواند شانس پذیرش شما را افزایش دهد. برای اطلاعات بیشتر راجع به مهلت تعیین شده (deadline) هر آموزشگاه می توانید به وب‌سایت‌های این موسسات مراجعه نمایید.

بر چه مبنایی رشته تحصیلیم را باید مشخص کنم؟

انتخاب رشته برای تحصیلات تکمیلی میتواند تعیین کننده مسیر زندگی شما باشد. بنابراین باید رشته‌ای را انتخاب کنید که به آن علاقمند هستید و در عین حال در آن شانس قبولی هم (باتوجه به رشته لیسانستان) دارید. خیلی از افراد بعد از مدرک لیسانس تغییر رشته میدهند. به عنوان مثال دانشجویان رشته مهندسی وارد رشته‌های مدیریت(Business School) یا اقتصاد میشوند، فارغ‌التحصیلان فیزیک به بیولوژی رو می آورند، یا فارغ التحصیلان پزشکی به رشته های سلامت عموم (Public Health) روی می آورند. این در تحصیلات تکمیلی دانشگاههای آمریکا قابل قبول بوده و حتی تشویق میشود. اما مرامنامه (Statement of Purpose) باید به وضوح علت این تغییر رشته را توضیح دهد. به هر حال دقت کنید که در آمریکا امکان ادامه تحصیل در رشته‌هایی هست که حتی در ایران شناخته شده نیست. رشته های تحصیلی خیلی زیادی به هم ارتباط دارند و در دانشگاه های معتبر رشته هایی تعریف شده که در واقع تلفیقی یا پلی ارتباطی بین چندین رشته مختلف است. سعی کنید علائق خودتان را مشخص کنید و بعد با دانشجویان رشته های مختلف و با اساتید مشورت کنید. ذهنتان را به گزینه های جدید باز نگه دارید. بعضی از دانشجویان چون در ایران به رشته خاصی علاقمند بوده اند دقت نمیکنند که آن رشته در آمریکا ممکن است متفاوت ارائه بشود یا آینده کاری متفاوتی داشته باشد یا اصلا رشته ای جدید باشد که شما نمیشناسید و با علائق شما بیشتر جور است.

من یک پزشک هستم و علاقمند به گرفتن دکترا (PhD) میباشم. چه باید بکنم؟

یکی از بخشهای مهم پرونده یک پزشک که متقاضی پذیرش در مقطع دکتراست سابقه تحقیق میباشد. شما لازم است که نشان بدهید که در یک رشته مشخص از علوم(science) کار کرده اید و مهارتهای اولیه مورد احتیاج برای انجام تحقیق علمی را کسب کرده اید. اگر خلاصه مقاله یا مقالات منتشر شده در رزومه کاریتان داشته باشید بسیار کمک میکند. اما اگر مقاله منتشر شده هم ندارید باید تشریح کنید که در تحقیقتان چکار کرده اید و هدفتان از آمدن به تحصیلات تکمیلی چیست.

نمره‌های خوب در تستهای استاندارد (TOEFL and GRE) هم خیلی مهم هستند. برای اینکه نشان میدهند که در مقایسه با بقیه شما چقدر بهتر هستید. توصیه‌نامه‌هایتان (Recommendation Letters) را هم از اعضای هیئت علمی در رشته‌های پزشکی بگیرید و هم در رشته‌های تحقیقی. شما میخواهید نشان دهید که هم، پایه پزشکی قوی دارید و هم، پتانسیل تحقیقی بالا.

زمان‌بندی انحام همه این کارها چگونه باید باشد؟

معمولا از آغاز تا پایان این پروسه حدود دو سال به طول می انجامد. این نمودار(فرمت pdf) یک برنامه زمان‌بندی کاری پیشنهادی را نشان میدهد. فرض شده که شما قصد دارید برای مهر 2008 سر کلاس باشید.

برگرفته از