افت و خیز های روانی بعد از ترک محیط مادر
افت و خیز های روانی بعد از ترک محیط مادر (وطن)
وضعیت روانی دانشجویانی که علی الخصوص در سنین بالای بیست سال جهت تحصیل به خارح از کشور می روند حالات زیر را طی خواهد کرد...
افت و خیز های روانی بعد از ترک محیط مادر (وطن)
وضعیت روانی دانشجویانی که علی الخصوص در سنین بالای بیست سال جهت تحصیل به خارح از کشور می روند حالات زیر را طی خواهد کرد.
الف: شادی اولیه ( ماه عسل- در کمتر از 3 هفته): ذوق و شوق ابتدایی از حضور در یک محیط جدید: در ابتدای ورود به طور عمده اکثر افراد از حضور در محیط جدید ذوق زده و خوشحال می شوند. این اصلا مسئله ی بد و یا عجیبی نیست. در ابتدای ورود، همه چیز شبیه به یک مسافرت لذت بخش در یک کشور جدید است. خیابان¬ها، مراکز خرید، دانشگاه، استاد، هم کلاسی ها هم آزمایشگاهی ها . . . همه و همه نوید یک زندگی جدید را می دهند.
ب: ضربه ی اول ( اولین درگیری- در کمتر از سه ماه) : بعد از مدتی اولین درگیری ها با محیط جدید آغاز می شود. این می تواند از گرفتن منزل باشد تا اولین باری که به خاطر تکالیف، شب نمی خوابد. به هرحال زندگی جدیدی، که سراسر چالش و تلاش است ، شروع شده و فرد باید پنجه در پنجه اش بیاندازد. مشکل بالقوه این است که ممکن است که این پنجه با پنجه هایی که فرد با آن قبلا درگیر بوده متفاوت باشد. ناهمزبانی، نداشتن ارتباط اجتماعی مناسب، یک سرماخوردگی بی وقت، ندانستن گزینه هایی که برای استراحت موجود است، گرفتن یک نمره بد در اولین امتحان و . . . همه اتفاقات به ظاهر کوچکی هستند که ممکن است باعث شوند مشکلات، بزرگ به نظر بیایند. حقیقت امر این است که فرد باید پله به پله این مرحله را طی کند. یک استراتژی مفید می تواند این باشد که فرد مشکلات موجودش را لیست کند و دانه به دانه برای حل آنها اقدام کند. از آنجایی که نبود اطلاعات بخش بزرگی از این فشار اولیه است، کمک فکری و اطلاعاتی سایر افرادی که در همان محیط هستند و با چند و چون سیستم آشنایی بیشتری دارند، می تواند بسیار مفید و چه بسا الزامی باشد. { به شخصه توصیه می کنم، هر روز به فرد تازه وارد زنگ زده شود و از چند و چون کارها پرسیده شود و یا اینکه به بهانه شام خوردن و یا . . . ملاقاتی صورت گیرد. این مطلب که " خودش می فهمد" یا " کاری ندارد" و یا . . . کاملا اشتباه است. همان مطلبی که برای کسی که حتی چند ماه در یک محیط بوده بسیار بدیهی است، برای یک تازه وارداصلا بدیهی نیست."
ج: حضیض و بازگشت( بین یک ماه تا بینهایت) : این دوران معمولا بعد از پایان دوران بسیار سخت اولیه رخ می دهد. در حقیقت فرد بعد از آنکه توانست بر سختی شدید اولیه تا اندازه ای فائق بیاید، درگیر حس انتخایی و تا اندازه ای غربت می شود. یادآوری خاطرات گذشته و حس دلتنگی برای وابستگان در ایران مهمترین نشانگر در این دوران است. به عبارتی فرد با مقایسه وضع زندگی خود در زمان حال- که تا اندازه ای پایدار ولکن ناخوشایند به نظر می رسد- با زمانی که در ایران بوده و تا اندازه ای موقعیت پایدار لذت بخشی داشته مقایسه میکند. مسئله ی ناامید کننده اولیه هم این است که به نظر می¬رسد اوضاع و شرایط همین طور می ماند. حقیقت هم این است که اوضاع و شرایط می تواند همین طور بماند و بعضی از افراد در همین حال برای مدت بسیار زیادی باقی می مانند. به عبارت دیگر زمانی که فرد در این شرایط باقی می ماند بسته به توان و جنگندگی وی و البته شرایط محیطی بستگی دارد.
د: هم زیستی موضعی( ابتدای جا افتادن بین 6 ماه تا بی نهایت): این دوران با تلاش های فرد برای برون رفت از حالت حضیض شروع می شود. آرام آرام بعضی از تلاشها نتیجه می دهند و فرد روشهایی برای تطبیق با محیط جدید پیدامیکند. پیدا کردن یک دوست، پیدا کردن یک گروه، علاقه پیدا کردن به یک فعالیت جدید و . . . می تواند دلیلی باشد که فرد با محیط جدید احساس راحتی بیشتری بکند. این دوران که معمولا دورانی طولانی است، در حقیقت حد فاصل بین حال حضیض و دوران تطبیق کامل است. بهبود نسبی در این مدت آرام آرام ادامه می یابد و زندگی آرام آرام شیرین می شود.
ه: تطبیق ( جافتادگی- نه زودتر از 5/1سال): در نهایت زندگی فرد به طور بسیار زیادی در محیط جدید شکل می گیرد. تعادلی جدیدی که به نظر تا اندازه ی خوبی کامل می رسد. البته این اصلا به معنای این نیست که کسی یا چیزی جای خاطرات و یا افار مربوط به گذشته را می گیرد، بلکه نوع جدیدی از خاطرات و زندگی در کنار زندگی گذشته شکل می گیرد. . . .
{ تعدادی نکته} 1: این مراحل به طور نسبی مدل شده اند. همان طور که معلوم است هیچ خط مشخصی نمی شود بین این مراحل کشید. این تنها یک مدل است. عجیب ترین و شاید ناخوشایندترین بخش این دوران، نرخ تغییرات شدید حالات حسی است که به نمودار W معروف شده است. حالت روحی انسان به طور مرتب در بین این مراحل در حال تغییر خواهد بود. b 2: سوال رایج این است: بهترین چاره چیست؟ { گذر زمان و تلاش و صبر و امید و برای کسانی که به اعتقادی پایبند هستند توکل به خدا. در کنار صبر، امید، تلاش و توکل، گذر زمان هم بسیاری از مشکلات را حل می کند. چه بسا آن چهار تای اول هم برای آن باشند که زمان بگذرد و . . . }
3: {بهترین اقدام ممکن: ورزش است. امکانات ورزشی در خارج از ایران بسیار بهتر و آماده تر از متوسط امکاناتی است که ما در ایران در اختیار داریم. به خصوص اکثر دانشگاهها امکانات ورزشی خوبی دارند. ورزش علاوه بر تنطیم خواب و متابولیسم بدن و افزایش تنفس، کمک می کند تا حداقل از لحاظ جسمی احساس قدرت و سلامت بکنید و صد البته در اینکه ورزش با افزایش ترشح هورمونی ( اسمش یادم نیست) موجب بهبودحال روحی انسان می شود شکی وجود ندارد. سخت ترین بخش ورزش کردن، شروع است . به عبارت دیگر؛ کنده شدن از موقعیت ایستا و رفتن برای ورزش از انجام آن سخت تر است. تداوم برنامه ی ورزش دربلند مدت موجب آن می شود که تاثیرات آن به شدت موثرتر و محکم تر باشد.}
4:{ از بهانه های مختلف برای آشنا شدن با ادم های جدید یا پیدا کردن دوست استفاده کنید. کمی از استانداردهای خودتان، در صورت تمایل؛ کوتاه بیایید. آدم های تازه با افکار و تفکرات تازه را بشناسید . . .}
5:{ از تجربیات سایرین سوال کنید و از آنها بهره ببرید }
